rss feed

داستان کوتاه
08 آبان 1395 | بازدید: 4892

اوضاعِ بوقلمونی و دبیرکل

نوشته شده توسط علی سالکی

Ali saleki picture.pgb

شما، دبیرکلِ معلمانِ ایران هستید؟! که با قبری عکس می‌گیرید که از سلسله‌ای به‌جای مانده که در آن سلسله، حداقل، دانش و سواد، انحصاریِ نجیب زاده‌گان بوده است؟ از ثروت‌های مادی دیگر صحبتی نکنیم، اما نکند که شما نیز از آن قِسم آدم‌ها هستید که فکر می‌کنند تختِ جمشید و سنگ‌های غول پیکرش را رُبات‌ها ساخته‌اند و نه برده‌گان! یا مثلاً کوروش و داریوش و فلان سلطان با برده‌گان چای می‌خورده‌اند و تخته‌نرد بازی می‌کرده‌اند؟! 

 

   

اوضاعِ بوقلمونی و دبیرکل

 

 انتشار این نوشته که در واقع بیانه‌ای حقیقت‌گرا و جستجوگرانه است، به‌معنای تأیید کلمه به‌کلمه‌ی آن نیست؛ اما عدم تأیید کلمه به‌کلمه یک متن یا نوشته به‌معنی عدم تأیید کلیت آن (به‌مثابه یک موضع‌گیری پراتیک) نیز نیست. با تشکر از علی سالکی برای بیان حقایقی که در این نوشته‌ی بیانه‌گونه مکتوب کرده است[عباس فرد].

 *****

      «معلمِ دلسوز و علاقمند کم است. معلم‌ها کارشان را با یک نوع اجبار به‌خاطرِ نان و به‌صورتِ عادت ـ‌درست مثلِ این‌که هرروز عادت دارند صبحِ زود پاشوند، بروند سنگکِ گرمی و پنیری بخرند، بیاورند بخورند انجام می‌دهند».... «معلم درسش را هم مثلِ یک دستگاهِ خودکار و ماشینوار می‌گوید. حساب کنی می‌بینی که بیشتر از هزاربار نادرشاه را درس گفته و هزارمین درسش با نخستینِ آن کوچکترین فرقی ندارد. زمان، مکان و حال و وضعِ دانش آموز در تدریسِ او اثری ندارد. هزار بار نادر را برده به‌هندوستان و هندی‌هایِ بیچاره را از دمِ تیغِ بیدریغِ او گذرانده و مفتخرانه (فاتح) لقبش داده و برگردانده به‌ایران». [صمد بهرنگی- کندوکاو در مسائلِ تربیتی ایران].

     آقایانِ دبیرکلِ فعلی و قبلی! آیا شما مصداقِ بارزِ همین معلم نیستید؟ با این تفاوت که آن معلم تحتِ اجبارِ نان درآوردن، شروع به‌طوطی‌واریِ دروسِ تجویزی می‌کند، اما شما تحتِ اجبارِ چه چیزهایی؟ یقیناً از طوافِ کعبه‌ی کوروش، قانونِ کار، به‌شما حقوقی نمی‌دهد؟ اما شاید قانون‌های دیگری هم دارید؟!

     آیا اینطور نیست که معلم در محیطِ کار و آموزش، دچارِ همین شرایطی است که صمد بهرنگی به‌درستی به‌نقدِ آن نشسته بود؟ و آیا اینطور نیست که ما نباید و نمی‌توانیم منشاءِ مشکلات را از معلمان بدانیم، چراکه او را محبوسِ شرایطِ جاریِ حاکمه می‌دانیم؟ ( و البته مجهز به‌اراده‌ای که می‌تواند بیدارش کند، و آیا شما بیدار کنندگانید؟ یا دیازپام‌ها؟).

    آیا اینطور نیست که برخی از معلمان به‌عنوانِ پیشرُوانِ مبارزه با این شرایط، در تاریخِ معاصرِ ایران، مثلِ «صمد بهرنگی»، «کرامت‌الله دانشیان»، «هرمز گرجی بیانی»، «علی‌اشرف درویشیان»،«فرزاد کمانگر»، با بنیان‌های روابط و مناسباتِ حاکمه، سرِ جنگ گرفتند؟! مُقدماتِ اعتصابات را فراهم کردند، متونِ مختلفِ اعتراضی و انقلابی را انتشار دادند و دست به‌نقد و سازماندهی داشتند.

    و آیا این همان برهه‌ای نیست که معلم و به‌طورِ خاص نمایندگان و پیشروان (اگر با ارفاق بشود این نام را به‌شما داد)، دیگر نمی‌توانند به‌خاطرِ محبوس بودن در سلطه‌ی شرایط، حرکاتِ مغشوش و توهم‌زا و قیقاجی را انجام دهند و مثلاً بگویند :« چه می‌شود کرد؟ مجبوریم؟»... آنها اراده به‌آزاد شدن کرده‌اند، شما چطور، اراده به‌چه کرده‌اید؟!

    آیا یک نماینده و پیشقراولِ معلمان یا کارگران مجبور است که بینِ کتاب و تبلیغِ کتابِ «کندوکاوی در مسائل تربیتی ایران» در بین افراد و کتابهایی از این دست و بهتر حتی -و عکس انداختن در بینِ طرفدارانِ همان نادرشاه‌ها و کوروش‌ها و هوخشَتره‌ها که مطمئنا علم و دانش در نزدشان مطلوب و در انحصارِ خاندانِ خود و اشراف زاده‌گان‌شان بوده است- عکس در کردن با تحجر و اجتماعِ ارتجاعیِ اعتراضی را انتخاب کند؟ بله مجبور است، و شما ارتجاع را، انتخاب و عمومی و آموزشی می‌کنید!

    شما، دبیرکلِ معلمانِ ایران هستید؟! که با قبری عکس می‌گیرید که از سلسله‌ای به‌جای مانده که در آن سلسله، حداقل، دانش و سواد، انحصاریِ نجیب زاده‌گان بوده است؟ از ثروت‌های مادی دیگر صحبتی نکنیم، اما نکند که شما نیز از آن قِسم آدم‌ها هستید که فکر می‌کنند تختِ جمشید و سنگ‌های غول پیکرش را رُبات‌ها ساخته‌اند و نه برده‌گان! یا مثلاً کوروش و داریوش و فلان سلطان با برده‌گان چای می‌خورده‌اند و تخته‌نرد بازی می‌کرده‌اند؟! و به‌خواستگاریِ یکدیگر می‌رفته اند؟! بگویید، شما کی هستید؟!

    شما چه چیز را به‌شاگردان و البته معلمانِ مجبورِ به‌صف کشیدن در پشتِ سرتان، یاد می‌دهید؟ و از تاریخی که آنها درس می‌دهند چه چیزهایی را طوطی‌وار می‌کنید؟! همراهی با یکی از ارتجاعی‌ترین حرکاتِ اجتماعیِ اخیر؟! یا مثلاً تبلیغ کارهایی از جنس کارهایِ صمد و هرمز و هزار انقلابیِ دیگر؟ شما اصلاح‌طلبید؟ شما اگر اصلاح‌طلبید از طیفِ ارتجاعی‌اش هستید؟! بگویید، شما کی هستید؟!

    تمامِ سَرسَری نگریستنِ شما به‌مسائل و پدیده‌ها، به‌خاطرِ نوعِ دستگاهِ نظری و دستگاهِ اعمالی است که در آن به‌سیطره در آمده‌اید!. مگر نه این است که در تجمعِ 10 اسفند 95 معلمان، در مقابلِ مجلسِ شورای اسلامی، بیانیه‌تان را خواندید، قطعنامه‌ای که در میانِ هزاران معلم، بسیاری بودند که نه می‌دانستند چه چیزی را قرار است از زبانِ آنها برای آنها بخوانید، و نه اصلاً صدایتان (به‌خاطرِ مشکلاتِ فنی) به‌آنها می‌رسید؟! مگر اینطور نیست؟ نکند که کوروشِ درونتان و سلطانِ درونتان نمی گذارد که بفهمید؟

    آیا اینطور نبود که صدها نفر، از بدنه‌ی معلمان، با یکدیگر لب به گلایه می‌گشودند که : « آخر چی؟ همش هم می گویند: تجمعِ سکوت است، از کار و درس می زنیم و خودمان را خسته می کنیم، بعد می رویم خانه!، هیچی هم به دست نمی آریم». نکند می خواهید واقعا آنها را خسته تر کنید؟ و البته ناامید به تغییرِ وضعِ موجودشان؟ نکند که بخواهید و دانسته و ندانسته انجام بدهیدش. آیا همین معلمان که شما خود را موظف به حفاظت و به وجود آوردنِ ظرفی برای مبارزه ی ریشه ای در جهتِ منافع شان نمی کنید، از شمایان و از زندان نرفتن شمایان و آزادی تان، حمایت نکردند؟ آنها را محبوسِ چه وضعیتی می خواهید کنید؟ بگویید شما کی هستید؟!

    شما دبیرکل‌های معترض! تحتِ سیطره‌ی نظامِ بسته و تجویزیِ آموزشی، به‌شاگردان چه می آموزید؟ و به‌طورکلی بیرون از این سیطره به‌بچه‌های کانون صنفی معلمان و معلم‌های دیگر چه می‌آموزید؟ و آیا اینطور نیست که به‌جز سرکوبِ وارده از طرفِ‌ نظام و سلطه‌ی نظامِ آموزشی، تحتِ سیطره‌ی افکار و اعمالِ عقب مانده و خبیث دیگری هم هستید؟ یا خود نیاز به‌یادگیری و آموزش دیدن ندارید؟

    چرا خبیثِ خود را نمی‌کُشید؟ تا خباثتِ برزگ را بتوانید که بِکُشید. چون نمی‌خواهید خباثتِ بزرگ کاملاً رفع شود؟! چون می‌خواهید که در خباثتِ بزرگ فقط تعدیلاتی صورت گیرد؟! بگویید، کیستید و چه می‌خواهید؟!

    بی‌شک این من نیستم که جوابِ این پرسش‌ها را می‌دهم، بلکه افکار و اعمال و زبانِ شما، جواب‌ها را باید جار بزنند! میراثِ شما چه خواهد بود؟! و معلمان و شاگردان را به‌چه شناختی و در کدام وادی رهنمون می‌کنید؟! آیا نه آن‌که، شما دبیرکل‌ها، نمایندگانِ وضعیتی هم هستید که بهتر از شما را برای اعتراض، اجازه‌ی بروز و حضور نمی‌دهد؟ شما، چه میراثی را به‌کار می‌گیرید؟ ترویجِ میراثِ دانشِ انحصاراتی در دستِ اشراف‌زاده‌گان و موبدِ موبدان؟ ترویجِ میراثِ نادرشاه؟ یا میراثِ صمد و هُرمز و هزاران انسانِ ستمدیده‌ای که سودای شناختِ جهان و آگاهیِ خود و توده‌ها و زحمتکشان را داشتند؟

    کدام یک؟

    جواب‌ها را جار بزنید! مثلِ عکسی که گرفتید و در آن با نهایتِ رضایت و پیروزمندی خندیدید!

    علی سالکی

     8/8/95

 


 

You have no rights to post comments

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌ونهم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وهشتم

......

بیژن (هیرمن‌پور) با من مرتب وقت می‌گذاشت و برایم از تجارب و دانسته‌هایش با دقت و گسترده می‌گفت. این پیوند گرچه  بنا بر حادثه‌ی جدایی ما ازهم و انتقال من از قزل قلعه دیری نپائید، اما عمق تأثیرات او را می‌توانم به‌یاد بیاورم که در تشخیص‌های بعدی و انتخاب‌های آتی‌ام تعیین‌کننده بود. وقتی از مجاهدین و رجوی صحبت شد، او برایم از احساس عمومی در دانشکده حقوق نسبت به‌وی گفت: «در میان جمع دانشجویان شخصی مشکوک و غیرقابل اطمینان بود.» جز برخی از حداقل‌های ارتباطی، همه از او دوری می‌کردند. و این گویا نه تنها از تیپ شخصیت و منش‌های رفتاری نامتعارف او، بلکه از نگاهی نیز متأثر بود که «می‌یپنداشتند ساواکی است.»

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وهشتم

                                                                     چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وهفتم

 .... من وسط نیمکت نشستم، بلافاصله رئیس بند که مرد کوتاه قد و تنومندی بود آمد و روبروی من نشست. تنه‌اش را به‌عقب تکیه داد دو دستش را به‌لبه نیمکت گرفت، جفت پای چکمه پوشش را بالا آورد و محکم به‌صورت من کوبید. بسیار سریع و خیلی غیرمترقبه این حرکت را کرد، سرم از پشت به‌میله‌های پنجره خورد و شکست و خون به‌داخل لباسم راه گرفت. در اثر ضربه مستقیم لگدْ ‌صورتم متورم و کبود شد، دهان و بینی‌ام به‌شدت خون افتاد. او بلافاصله بلند شد و تا من بخودم بیایم چند مشت محکم به‌سر و روی من کوبید و بلافاصله از داخل اطاقک بیرون رفت و زندانی پیاده شده را سوار کرد. زندانی این قیافه‌ی به‌سرعت تغییر یافته‌ی مرا با حیرت و وحشت غیرقابل کنترلی دید وخشم خود را با شعار دادن علیه ساواک اظهار کرد. و شروع کرد به‌فحش دادن به‌زندانبان. ماشین راه افتاد و به‌سرعت به‌زندان قزل قلعه رفت. مدتی مرا در حیاط بیرونی، روبروی دفتر ساقی رئیس زندان، نگه داشتند. بعد به‌اطاق ساقی بردند.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وهفتم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وششم

یک روز وسط‌های روز بود که نگهبان در اتاق را باز کرد و گفت حاظر باشید، بازدید داریم. دقایقی بعد همه‌ی سربازجوها به‌ترتیب سلسله‌مراتب وارد اتاق شدند. در آستانه‌ی در کنار هم ایستادند. سر دسته‌شان حسین‌زاده بود. عضدی و منوچهری و چندتای دیگر هم بودند. همه با سروضع (بزک کرده) کت‌وشلوار و کراوات و کفش‌های براق که روی کفپوش اتاق پا گذاشتند. با ورودشان قدم زدن بعضی‌ها که وسط اتاق راه می‌رفتند، متوقف شد. چند نفر از کسانی که نشته بودند، به‌سرعت و بقیه هم با تأخیر و اکراه بلند شدند و ایستادند. هیچ گفتگو و حالت و رفتاری حاکی از ادای احترام در بین نبود. نه کسی سلام کرد و نه خشنودی از این دیدار در بین بود

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وششم

به‌هرحال، موقع بدرود بود. نگهبان آمد و مرا پس از وداع گرم با هم‌سلولی­ها از آن‌جا برد. اما محل زندان بعدی چند قدمیِ همین سلول­ها بود. جایی که به آن حیاط یک و حیاط دو می­گفتند و در دو طبقه و چهار اتاق بزرگ بود. من به حیاط یک اتاق یک برده شدم. فضایی چهل، پنجاه متری با بیش از سی زندانی بازداشتی که هنوز به دادگاه نرفته و حکم نگرفته بودند. اتاقی که از یک راهرو، درِ ورودی کاملا بسته‌ای داشت، و از یک طرف پنجره هایی داشت که به باغچه انبوهی ناظر و کاملاً محفوظ بود و با کرکره­های ثابت آهنی از فضای آزاد جدا می‌شد، که نور کمی را به داخل اجازه می‌داد و مانع دید مناسب ‌بیرون هم بود.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وپنجم

روزی یک سرباز یا مأمور جوانی با کیسه ای از لوازم اصلاح (ماشین و شانه و...) به سلول ها می رفت، به سلول ما که رسید، خواستم که سرم را از ته بتراشد. چند جای زخم در سرم، هنوز خوب نشده بود. همین زخم ها برای تراشیدن مو مشکل ایجاد می­ کرد.

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* کارگاه هنر و ادبیات کارگری

* ترجمه:


* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.

top