سهام عدالت یا تحقیر زحمتکشان؟

24 دی 1396 | بازدید: 2444

سهام عدالت یا تحقیر زحمتکشان؟

نوشته شده توسط رضا رخشان

abbas.fard

در روزهای اخیر و بعد از اعتراضات اجتماعی که به‌وقوع پیوست، شاهد پرداخت سهام عدالت از سوی دولت روحانی به‌بخش‌هایی از مردم بودیم. سقف مبلغ واریزی بیست و شش هزار و ششصد تومان بود. از سوی دیگر مشاور وزارت نفت در اظهاراتی توهین‌آمیز گفته بود که: سهام عدالت پول را بین گداها توزیع می‌کند.

این در حالیست که هنوز از یادمان نرفته است که در زمان انتخابات، یعنی موقعی که رأی مردم برایشان ارزش داشت، آقای جهانگیری از برنامه‌ای مدون و کارشناسی شده در رابطه با واگذاری سهام عدالت خبر می‌دهد: «از شهریور ۱۳۹۶ هر فرد تحت پوشش کمیته امداد مالک ۱۰ میلیون تومان سهام در کارخانه‌های کشور خواهد بود و بقیه جمعیت بین ۵ تا ۱۰ میلیون تومان سهام بهترین کارخانه‌ها را خواهند داشت و در سود کارخانه‌ها مشارکت خواهند کرد و در ادامه عنوان کرده بود که ما می‌خواهیم لذت سهام‌دارشدن را به‌مردم بچشانیم».

اما ابتدا درباره افاضات تحقیرآمیز مشاور وزرات نفت، به‌نظرم باید برصورت چنین فردی، یک سیلی افسری جانانه خواباند و به‌او یادآوری کرد که، گداصفتی و دریوزگی مخصوص کسانیست که برای خود حقوق‌های نجومی و چند ده میلیونی صادر می‌کنند و از رانت‌های گسترده دولتی بهره می‌برند، اما همزمان چشم دیدن این 45 هزارتومان یارانه‌ای که به‌مردم تعلق می‌گیرد را ندارند و مدام در حال نق‌زدن و کنایه به‌مردم هستند. آن مسئولی که از جیب مردم و بیت‌المال به‌یغما می‌برد دریوزه‌ی بدبختیست که از سفره زحمتکشان برمی‌دارد و سفره خود را رنگین می‌سازد. اما در مورد مبلغ ناچیزی که به‌عنوان سهام عدالت پرداخت گردید، نگارنده در ورای این پرداخت، نتوانسته است که یک دلیل منطقی و اخلاقی پیدا کند. آیا هدف دولت روحانی از پرداخت این مبلغ به‌واقع به‌خاطر اعتراضاتی که در دو سه هفته اخیر که بیشتر ماهیت اقتصادی داشته‌اند، قصد دلجویی از توده‌ها‌ی فرودست را داشته است؟ آیا همانطور که قبلا جهانگیری گفته بود لذت سهام‌دار شدن به‌سهامداران چشانده شد؟ آیا اصلا برنامه سهام عدالت قرار بوده که زندگی مردم را بهبود ببخشد؟ راستش من هرطوری که فکر می‌کنم هیچ دلیل منطقی و عقلی در رابطه با پرداخت 26600 تومان پیدا نمی‌کنم. اینرا هم درک نمی‌کنم که تصور دولت در فردای این پرداخت، از نقطه نظر افکار عمومی چه بوده است؟ یعنی دولت روحانی گمان می‌برده که با این مبلغ مردم برایشان هورا می کشند؟ و دست مریزاد می‌گویند؟ حتا اگر ما گدا هم باشیم 26600چه دردی از دردهای ما گدایان را بازمی‌کند؟ البته اگر منظور واقعی تحقیر فرودستان که اکثریت جامعه‌اند، نباشد یا نمک پاشیدن بر زخم مردمی که می‌گویند - مرگ بر گرانی؟

امروز در خیابان و در محل کار، هرکسی را که میبینی این حس تحقیر شدن را لمس کرده است وآنرا بازگو می‌کند.مگر با این مبلغ چکار می‌توان کرد؟ خیلی‌ها می‌گویند دولت واقعا خیال کرده که ما گداییم و این پول ناچیز را در داستانمان گذاشته است؟ ای کاش دولت این کار را نمی‌کرد و ما با خیال سهام‌دار بودن در رویای شیرینمان غرق می‌بودیم و لذتش را می‌بردیم. امروزهمان کسانی که خود را اصلاح‌طلب و آزادی‌خواه می‌خواندند و در مقابل تعداد رای بالای رقیب به‌کیفیت بالای رای خود می‌بالیدند، همان کسانی‌که بعد از پیروزی در انتخابات صاحب ژن برتر شدند، همان کسانی‌که طبقات فقیر و گرسنه جامعه را با جملاتی این‌چنین تحقیر می‌کردند: «مردم لشکر قابلمه بدست‌هایی هستند که برای توزیع جارو و مرگ موش هم صف می‌کشند» یا مدیرعامل سایپا هم در اظهاراتی گفته بود که: «پراید خودروی مطلوب قشرهای کم‌درآمد است»، به‌واقع ماهیت لیبرالیستی خود را به‌خصوص در حوزه اقتصادی نشان داده‌اند. حقیقتا دلیل عداوت جناح اصلاح‌طلب و کلا دولتیان را با طبقات زحمتکش جامعه نمی‌دانم، شاید به‌خاطر این‌که احساس می‌کنند که درین طبقات، سبد رای پایینی دارند و ازینرو هیچ‌گونه همنوایی و قرابتی با آن‌ها احساس نمی‌کنند. اسفبارتر برای مردمی که طی این سال‌ها به‌گمان رسیدن به‌دموکراسی و مردم‌سالاری به‌این امامزاده دخیل می‌بستند، این‌که امروز از سوی همین طیف ندای سرکوبی هرگونه معترض اقتصادی که به‌عملکرد خود و دولت مطلوبشان برمی‌گردد از جناح رقیب بالاتر و شدیدتر است، نشان از همین انحصار طلبی است.همان خاتمی که قبلا پشیمانان از دولت روحانی را دسیسه‌گر می‌خواند امروز خواستار اقدامات شدیدتر برعلیه معترضین است. به‌نظر من بازنده‌ی بزرگ تحولات اخیر اصلاح‌طلبان بوده‌اند. در آینده خواهیم دید کسانی‌که به‌سبد رای بالای خود می‌نازیدند و با یک جمله تکرار می‌کنم حریف را مغلوب می‌کردند چه وضعیت بغرنجی خواهند داشت. به‌قول زیباکلام: هر قطره آبرو و اعتیاری که این سال‌ها به‌سختی به‌دست آورده بودند، به‌راحتی از میان رفت.

خدای تاریخ سنگدل‌ترین خدایان است

رضارخشان

کارگر هفت تپه

23/10/1396

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌وسوم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ودوم

ملاقات به‌هم خورد و تنها من توانستم به‌مادرم در اندک فرصتی برسانم که چیزی نگوید. او که قبل‌ها هم چندبار بازخواست شده بود، در پیگیری‌های افسران زندان چیزی را بُروز نداده بود. من را هم به‌وسیله معاون زندان و افسر مربوطه با تحدید، بازپرسی کردند و نتیجه‌ای عایدشان نشد. ملاقات را قطع کردند. احمد م.ع. (برادر اسماعیل از اعدامی‌های سیاهکل) که خودش هم در جریانات مسلحانه فعال و زندانی شده بود در جریان قرار گرفت. او مسئول مراجعه به‌افسر نگهبان و حل‌وفصل موضوعات بند ما بود . وی به‌اتفاق آقای حجری به‌«زیر هشت» رفتند و به‌شدت به‌رفتار افسر نگهبان اعتراض کردند و مورد بلعیدن چیزی از جانب مرا رد کرده بودند. با مداخله‌ی رئیس زندان و به‌دستور او ملاقات غیرحضوری را دایر کرده و فقط یک دیده بوسی آخر را اجازه دادند. در داخل بند هم زمزمه اعتصاب و اعتراض پیش آمد که به‌سرانجام نرسید. به‌نظر می‌رسید همه چیز رفع و رجوع شده باشد. با توجه به‌جوّ بند تعداد کمی از افراد در جریان جزئیات حادثه قرار گرفتند. این مورد توسط مسئول زیر هشت بند و آقای حجری مدیریت شد.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ودوم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ویکم

اولین تبعیدی‌ها از هر دو زندان شماره چهار و سه هم‌زمان فراخوانده شدند و به‌زندان برازجان اعزام شدند. در زندان شماره سه قصر همه‌ی زندانیان برای بدرقه به‌راهرو آمدند و در دو طرف آن صف بستند. با ریتم «هو، هو، هوشی مین» (ضرب تب، تب، تب-تب تب) دست می‌زدند. افرادی که برای اعزام فراخوانده شده بودند، از انتهای صف به‌سمت درِ بند (زیر هشت) حرکت می‌کردند و با تک تک افراد دست می‌دادند و روبوسی می‌کردند. برخی می‌گریستند و برخی یاران هم‌رزم‌شان را در بغل گرفته، می‌فشردند. روحیه همه خیلی بالا بود و با پاسخ رفتاری و کلامی کسانی‌که به‌تبعبد برده می‌شدند، به‌درود می‌گفتند. شعارها از جمله این‌چنین بود: «امید به‌پیروزی آتی خلق قهرمان».

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ویکم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ام

عبدالحسین، مهندس مکانیک و اهل لنگرود؛ مردی دانا و کم صحبت، اما طنزگو بود. او ازهمه‌ی افراد این گروهِ محاکمه مسن‌تر بود. برادرش عبدالرضا بیش‌تر در سایه قرار داشت.

عباس، دانشجوی رشته‌ی دامپزشکی بود. او را از بیرون زندان می‌شناختم. زمانی‌که عباس تحت تعقیب و فراری بود، مدتی با ما زندگی می‌کرد. رابطه ما از طرف او و من لو نرفته بود. خیلی کتک خورده بودم که ارتباطات و اطلاعاتم را بگویم. از ارتباطهای من، فریبرز و احمد با اسم مستعار گفته شده بودند. فریبرز هفتهی قبل از من دستگیر شده بود و احمد حدود سه سال بعد دستگیر شد.

سی سال بعد، از احترام و اعتبار اجتماعی عباس در ایلام و اصفهان باخبر شدم. من این‌طور خبر شدم که «او که در زندان به‌لحاظ روحی آسیب دیده بود.» شاید هم به‌این نتیجه رسیده بود که با مبارزه‌ی مسلحانه و سیاسی خداحافظی کند.»

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ام

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌ونهم

البته غلام بعد از این مواجهه و توضیح خبری برایم شرح داد که لازم بوده اصل مسئله را با چند نفر درمیان می‌گذاشته و از این دو نفر برای تمایل به‌مشارکت سئوال میکرده که حاضر به‌فرار هستند؟ هر دو نپذیرفته بودند، اما عضو سلول یک (کسی که خبر را به‌ما می‌داد و علی را هم به‌شهادت می‌گرفت) ضمن آرزوی موفقیت، قبول نکرده بود. ولی شخص سلول دیگر اساساً چنین اقدامی را ناموفق و به‌شدت برعلیه جو زندان و در جهت تشدید سرکوب ساواک دیده بود. اما گویا غلام نتوانسته بود که مصلحتی با وی موافقت کند و ذهن او را از این ماجرا پَرت کند. مثلاً خودش را مجاب و موافق با ادله وی نشان دهد. شاید هم با وی بحث کرده بوده که من نمی‌دانم. در واقع، این رفیق ما حرکت را یک جوری «وِتو» کرده بود. اما موجبی برای کسی ایجاد نکرده بود. آن روز و آن شب همه جا را دو بار توسط مسئول بند بازدید کردند. مسئول نگهبان تذکر داد که درِ اتاق‌ها(سلول‌ها) اصلاً بسته نشود.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌ونهم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وهشتم

......

بیژن (هیرمن‌پور) با من مرتب وقت می‌گذاشت و برایم از تجارب و دانسته‌هایش با دقت و گسترده می‌گفت. این پیوند گرچه بنا بر حادثه‌ی جدایی ما ازهم و انتقال من از قزل قلعه دیری نپائید، اما عمق تأثیرات او را می‌توانم به‌یاد بیاورم که در تشخیص‌های بعدی و انتخاب‌های آتی‌ام تعیین‌کننده بود. وقتی از مجاهدین و رجوی صحبت شد، او برایم از احساس عمومی در دانشکده حقوق نسبت به‌وی گفت: «در میان جمع دانشجویان شخصی مشکوک و غیرقابل اطمینان بود.» جز برخی از حداقل‌های ارتباطی، همه از او دوری می‌کردند. و این گویا نه تنها از تیپ شخصیت و منش‌های رفتاری نامتعارف او، بلکه از نگاهی نیز متأثر بود که «می‌یپنداشتند ساواکی است.»

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* کارگاه هنر و ادبیات کارگری

* ترجمه:

* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.