آقای فتوره‌چی با حلوا حلوا گفتن دهن کارگر شیرین نمیشه

05 بهمن 1396 | بازدید: 2166

آقای فتوره‌چی با حلوا حلوا گفتن دهن کارگر شیرین نمیشه

نوشته شده توسط رضا رخشان

abbas.fard

به‌نظر من بدون خواست مطالبات طبقاتی و تبدیل آن به‌یک خواست سیاسی برای طبقه کارگر در ایران، در هر صورتی، در هم‌چنان به‌همان پاشنه سابق می‌چرخد. با حلوا حلوا گفتن هم سفره کارگر رنگین نمی‌شود. این آقایان به‌دنبال گوشت دم توپ هستند تا با شهیدسازی و پروپاگاند رسانه‌ای به‌هدف خود برسند، بدون آن‌که نفعی به‌حال کارگر زحمتکش داشته باشد.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

من در بیست و چهار ساعت اخیر، در فضای مجازی دو مطلب از آقای نادر فتوره‌چی دیدم.علی‌رغم این‌که در فضای مجازی و بر روی سایت‌ها ازین دست مطالب فراوان است، لذا خواستم که با نقد دو مطلب ایشان، جواب بقیه را داده باشم. چون به‌زندگی طبقه کارگر مربوط می‌شود و درین رابطه سکوت جایز نیست؛ که به‌ترتیب بدان خواهم پرداخت.

مطلب اول ایشان، با عنوان «نامه‌ای به‌کارگر معترض شرکت نیشکر هفته» بود. در ابتدا ضمن تعریف و تمجید فراوان از رفیق اسماعیل بخشی، که معتقدم این کلمات رنگین و زیبا هندوانه‌هایی بود بزرگ و درشت در حد هندوانه‌های آرژانتینی، که در ادامه چرائیش را خواهم گفت. نوشته بودید، بی‌تردید سخنرانی دلیرانه شما که ازین حیث مرا یاد خطابه‌های هملت می‌اندازد، برگ دیگری از اسناد و مدارک انکارناپذیری خواهد بود که در تاریخ نانوشته رنج به‌عنوان گواه بلاغت و رنجدیدگان ثبت و ضبط خواهد شد. و در جای دیگری، فرمودید این است آن عبور جادویی و باشکوه از خشم به‌خنده، از لکنت و بلاغت، از کودکی به‌گشودن تاریخ.

راستش این کلمات قشنگ و پرطمطراق منو به‌دوران نوجوانیم یعنی به‌زمان جنگ و سرودهای حماسی و انقلابی آهنگران کشانید. سرودهایی که آن‌چنان شور می‌آفرید که جوانان، گروه گروه به‌میدان جنگ می‌شتافتند و از رفتن بر روی مین هم ابایی نداشتند. راستش جنس کلمات شما از همان جنس است. شور کاذب می‌آ‌فریند و آن‌ها را به‌سمت میدان مینی که در جلوی راهشان وجود دارد، می کشانید. می‌دانید چرا من یکی توی این سال‌ها هیچ وقت به‌تعریف و تشویق از احزاب چپ عموماً خرده‌بورژوازی تا جریانات بورژوازی پروغرب خارج‌نشین دلخوش نبوده‌ام؟ و حرف خودم را زده‌ام؟ و به‌اصطلاح عوام، گوشت تلخ بودم و بیش‌تر از همه فحش خورده‌ام؟ می‌دانید چرا؟ باید از لابلای کلمات دهن پرکن شما و خیلی از جماعت رژیم‌چنچ، یعنی گروه‌های راست و چپ به‌دنبالش گشت. این‌همه تعریف و تمجید از حرف‌های این رفیق ما صورت گرفت، اما دریغ از یک نفر که نپرسید الان بخشی کجاست؟ زندان است؟ اخراج است؟ ویا تعلیق از کار؟ تابلوست که سرنوشت این کارگر برای کسی اهمیتی ندارد. برای آن‌ها، مهم استفاده ابزاری بود که باید صورت می‌گرفت. خوراک رسانه‌ای خوبی بود. می‌دانید الان ممکنست خانواده‌اش تحت چه فشار روحی ـ روانی قرار گرفته باشند؟ می‌دانید این کارگر ممکنست به‌چه مصائبی دچار شود؟ البته که مهم نیست. هیچ‌وقت هم مهم نبوده است. مهم استفاده ابزاری ماست.

آقای فتوره چی یک سؤال از شما دارم. سهم ما را در عبور از خشم به‌خنده که معلوم کردید، این است که ما باید دلیرانه بجنگیم. اما سهم شما در این عبور چیست؟ شما کجا را اشغال خواهید کرد؟ یا این که قرار است ما بجنگیم که شما بتوانید با شناسنامه در انتخابات آزاد شرکت کنید؟ آقای فتوره‌چی ما را به کدام انتخابات آزاد دعوت می کنید؟ مگر انتخاب بین هیلاری کلینتون و ترامپ انتخاب بین بد و بدتر نیست؟ انتخاب بین سارکوزی و ماکرون انتخاب خوبی است؟ نقش شما در این عبور چه خواهد بود؟ سهم شما چیست؟ خشم مال ما و خنده مال شما؟

این همان سیاستی است که همیشه می‌گویم، تمامی جریانات سیاسی به‌طبقه کارگر به‌عنوان پیاده نظام خود می‌نگرند. بگذار اگر قرار باشد خونی ریخته شود از آنِ این جماعت پابرهنه‌ی بینوا باشد. این همان تحقیریست که از سوی همه (چه در اپوزیسیون و چه در حاکمیت جمهوری اسلامی) نسبت به‌طبقه کارگر و زحمتکشان جامعه اعمال می‌شود. هم‌چنان که این جماعت به‌اصطلاح اصلاح‌طلب و میانه‌رو از خاتمی گرفته تا روحانی، ماشاالله ازین افاضات و اَعمال تحقیرآمیز نسبت به‌زحمتکشان جامعه کم نمی‌گذارند. هنوز از پرداخت توهین‌آمیز 26600 تومان تحت نام سهام عدالت مدت زمان زیادی نگذشته است. ما این تحقیر را همه‌روزه و همه‌جا می‌بینیم.

در مورد مطلب دوم شما که مطلبی بود به‌نام «خطاب به‌آقا زاده‌های غیرسیاسی» که به‌درستی از فساد و رانت و حیف‌ومیل اموال مردم سخن رانده بودید که من موافق همگی این صحبت‌ها هستم. خیلی ازین آقازاده‌ها مانند زالو به‌اقتصاد ایران چسبیده‌اند وخون آن را می‌مکند و لذت می‌برند و درنهایت مردم می‌مانند و سفره‌ی خالی. تا این‌جای کار همه صحبت‌های شما درست. اما من با جملات آخر مطلب شما کار دارم. نوشته بودید «اما به‌شما نوید می‌دهیم که این دوران به‌سررسیده است و این روزها آخرین فرصت شماست». من نمی‌توانم در مورد آخرین روزهای شماست، نظر بدم. کمااین‌که این‌ها اکثراً دارای سرمایه در خارج کشور هستند و در هرشرایطی اوضاع وفق مراد است. اما فرض بگیریم جمهوری اسلامی سرنگون شد. خب بعد چه می‌شود؟ آیا بعد از آن قرار است بر روی سر کارگران دسته‌گل بیاندازند؟ بعد از نابودی بلوک شرق، تمامی تغییرات سیاسی در روبنای سرمایه‌داری شکل می‌گیرد و هر تغییری لزوماً به‌معنای بهبودی شرایط زندگی زحمتکشان جامعه نیست. همین حالا وضعیت زحمتکشان در اروپای شرقی و روسیه را ببینید. کجا آن‌چنان تغییر محسوسی در زندگی کارگران رخ داده است؟ خیلی‌ها هنوز افسوس گذشته را می‌خورند. حالا ما نمی‌خواهیم به‌تبعات فاجعه‌آمیز جریانات مربوط به‌بهار عربی بپردازیم. شعور طبقاتیم می‌گوید که تجمع عده‌ای در کف خیابان لزوماً به‌تغییر سیستم منجر نمی‌شود، حتا ممکنست به‌تشدید انسداد سیاسی در کشور بیانجامد؛ اتفاقی که بعد از شکست جنبش سبز افتاد. برعکس برخی که زود جوگیر می‌شوند و از خود رهنمودهای گاهاً خنده‌داری درمی‌کنند ویا مانند همین آقای روزنامه‌نگار، تا همین پارسال خواستار حل شکاف هولناک طبقاتی موجود، آن‌هم از رئیس دولتی که مسبب این مصیبت بود، شده بود. همان آقای رفسنجانی که موجب پیدایش پدیده آقازادگی در کشور بود.

اما من به‌مطالبات کارگری‌ام فکر می‌کنم. درک طبقاتی من می‌گوید با توجه به‌پراکندگی، عدم سازمان یافتگی و ضعفی که در طبقه کارگر ایران وجود دارد، ساده لوحی است که در صورت تغییر سیستم و تفوق جریانات بورژوازی پروغرب خارج‌نشین در فردای ایران حق بیش‌تری به‌زحمتکشان جامعه ایران تعلق گیرد. فهم طبقاتی من می‌گوید، سرمایه‌داری برای محض رضای خدا چیزی به‌کارگر نمی‌دهد، مگر این‌که کارگر درصدی از موازنه قدرت برخوردار باشد. موازنه قدرت کارگر، سازمان یافتگی اوست. به‌نظر من بدون خواست مطالبات طبقاتی و تبدیل آن به‌یک خواست سیاسی برای طبقه کارگر در ایران، در هر صورتی، در هم‌چنان به‌همان پاشنه سابق می‌چرخد. با حلوا حلوا گفتن هم سفره کارگر رنگین نمی‌شود. این آقایان به‌دنبال گوشت دم توپ هستند تا با شهیدسازی و پروپاگاند رسانه‌ای به‌هدف خود برسند، بدون آن‌که نفعی به‌حال کارگر زحمتکش داشته باشد. و در آخر کلام روبه‌همه کارگران هم‌طبقه‌ایم می‌گویم که مواظب باشند که با این‌گونه تمجیدهای شعاریِ صدمن یک غاز دست به‌اعمالی نزنند که برای خود و طبقه‌شان به‌درد و رنج بیش‌تری بیانجامد. سرمایه‌داری و جریانات مرتبط، دلسوز ما نیستند. کارگران باید خود پیگیر مطالباتشان باشند.

با آرزوی اعتلا و سربلندی کارگر در ایران

رضارخشان ـ از سندیکای هفت‌تپه

4/11/1396

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وسوم

دو پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌ودوم

انگار نه انگار که ما دستگیر شدیم و باید بلافاصه به اتاق شکنجه برده می شدیم و کتک مان میزدند. ساعت ها بکندی اما طولانی میگذشت. پس چرا در اول دستگیر اون وحشی بازی خشونت بار را درآوردند. زمان خیلی به کندی میگذشت. آفتاب بالا آمده بود. گرما کمی که از تابش آفتاب بود سرمای تنم را کم کرد. سیگاری بکسانی که میخواستن داده شد. یکی یکی دستشویی بردن. با دستنبد از جلو چقدر احساس چالاکی داشتم. میشد شلوارم را پائین و بالا بکشم و بعدش دستم را بشورم. دهانم را آب گرداندانم. چانه و سرم در حرکات شتشو درد داشت.

ادامه مطلب...

دنباله‌ی کوه‌پیمایی با نوه‌ها و گپ‌وگفت درباره‌ی «مؤلفه»[در جنبش]

این یک مقاله‌ی تحلیلی نیست. نگاهی مادرانه است، برخاسته از درد و دغدغه‌ی

پُر رنج شهریور و مهر 1401 تاکنون

*****

ـ خانوم دکتر این چیه، چقدر خوشمزه‌ ست؟ یادمون بدین با چی درست کردین؟

ـ نوش بشه بهتون زری جون، موادش هویج و کدو و سیب‌زمینی رنده شده، تخم مرغ، نمک و فلفل و نون. البته برای شما جوونا خیارشور هم توی لقمه‌هاتون گذاشتم.

ـ واا، چه راحت. پس منم میتونم درست کنم.

ـ زری جون مامان بزرگم یه آشپز بی نظیرِ توی خانواده و فامیله!

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌ودوم

دو پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌ویکم

در این نیمه شب یازدهم شهریور کوچه نقاشهای خیابان لُرزاده در ازدحام بی نظیری از مردم انباشه بود. اکثراً لباس راحتی خانه دربر داشتند. همسایگان قسمت پائین کوچه به بالاتر آمده بودند. همه در جوّی از حیرت و تک توک در اعتراض بودند. مأمورین در جواب «اینا چکار کردن مگه؟» میگفتند «خرابکارند» میخواستن محله شما رو بفرستن رو هوا.

ادامه مطلب...

پرسشی از مقوله‌ی [مؤلفه در جنبش]

در باره سنت باید معنی «سیرت» و «طبیعت» جنبشهای مردمی یا همونطور که شما گفتی (جنبش های توده ای) را از دو منظر دید؛ اول «رویّه و روشِ» تاکنونی رویدادها یا همان جنبشها، دوم به معنی «وجه ضروری تغییر» یا دقیقتر «وجه لازمِ حرکت».

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیستم‌ویکم

دو پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم

بخصوص کار تیمی هدف تبلیغی برای حرکت های«توده ای» را نیز همیشه منظور نظر خودش داشت. معمولا برای تیم های نظامی امکان حضور هر دو عرصه کارچریکی و کار تبلیغی درمیان توده های کارگری و یا دانشجویی وجود نداشت. مسئله ای که بعنوان یک تناقض تکنیکی و تاکتیکی تا آخر بهمراه فعالیت های سیاسی مخفیانه برای چریکهای شهری م. ل. باقی ماند. این صرف نظر از گرایشات طبقاتی نهفته در اینگونه مبارزات است که جای خودش را دارد.

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* کارگاه هنر و ادبیات کارگری

* ترجمه:

* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.