[آیا] اعتراضات روبه‌رشد حمایت از فلسطین درحال تبدیل شدن به‌جنبشی توده‌ای است؟

• چاپ
• ایمیل

با افزایش تلفات و پخش تصاویر وحشتناک از کمپ‌ها و آمبولانس‌های بمباران شده‌ی پناهجویان، نارضایتی تمامی اقشارِ ایالات متحده افزایش یافته است. پیش از این نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که حمایت بی‌قید و شرط دولت بایدن از اسرائیل در تأیید حمله به‌غزه آن‌چنان که پیش‌بینی می‌شد بین مردم ایالت متحده محبوبیت ندارد. نظرسنجی جدید دانشگاه کوئینیپیاک که پنج‌شنبه‌ی گذشته منتشر شد، نشان می‌دهد که روند این عدم محبوبیت درحال شدت‌یابی است...

 [آیا] اعتراضات روبه‌رشد حمایت از فلسطین درحال تبدیل شدن

  به‌جنبشی توده‌ای است؟

 نوشته‌ی: یاسین آل شیخ

ترجمه: پویان فرد

منبع: اینجا

دیروز معترضان حامی فلسطین راهپیمایی عظیم و تاریخی‌ای در واشنگتن دی‌سی برگزار کردند، راهپیمایی‌ای که نقطه‌ی اوج تظاهرا‌ت‌هایی بود که هفته‌ها خواستار برقراری آتش‌بس در غزه بوده است. شاید شاهد بزرگ‌ترین جنبش ضدجنگ در ایالات‌ متحده از زمان حمله‌ی آمریکا به‌عراق باشیم.

در 20 اکتبر، هزاران معترض در خیابان‌های شهر نیویورک راهپیمایی کردند و خواستار آتش‌بس فوری و پایان دادن به‌خصومت‌ها در غزه شدند. جرمی کوهان، مدیر اجرایی سوسیال دموکرات‌های آمریکا (DSA) در شهر نیویورک که یک سازمان‌دهنده‌ی یهودی نیز هست، به‌خبرنگاران گفت: «ما کاری را که برای برقراری صلح وعدالت ضروری است، انجام خواهیم داد». سومیه آواد یکی از اعضای برجسته‌ی بخش فلسطینی سوسیال دموکرات‌های آمریکا که نویسنده است، در شب راهپیمایی جمله‌ی تقریباً مشابهی را گفت: «ما در این‌جا ایستاده‌ایم و باران می‌بارد و خیس شده‌ایم، اما دستان آن‌ها به‌خون آغشته است».

این احساس صدها هزار آمریکایی است که در هفته‌های اخیر برای آتش‌بس بسیج شده‌اند، به‌این دلیل که اسرائیل پس از حمله‌ی وحشیانه‌ی 7 اکتبرِ حماس به‌بمباران لجام‌گسیخته‌ی خود در غزه ادامه می‌دهد. تنها یک ماه پس از بحران جاری، با کشته شدن بیش از نه هزار فلسطینی در غزه که (اکثریت قریب به‌اتفاق آن‌ها غیرنظامی، و از جمله حدود چهار هزار هم کودک بوده‌اند)، و هم‌چنین با افزایش فشارهای بین‌المللی، ایالات‌متحده احتمالاً شاهد بزرگ‌ترین و هم‌آهنگ‌ترین جنبش ضدجنگ از زمان تظاهرات علیه‌ حمله‌ی آمریکا به‌عراق در سال 2003 خواهد بود.

یک هفته‌ی پیش فلسطینی‌های نیویورک در مسیر و بر روی پل بروکلین راهپیمایی کردند، درحالی که تظاهرات در لس‌آنجلس و سانفرانسیسکو هزاران نفر را در دو هفته‌ی آخر اکتبر به‌خود جلب کرد. هفته‌ی گذشته در آستین تگزاس صدها نفر اواخر تظاهرات کردند. دانشجویان دانشگاه‌های نیویورک و کالیفرنیا با وجود تلاش برای تحریک و سرکوب در محوطه دانشگاه که توسط سازمان‌هایی مانند لیگ ضد افترا سازماندهی شده بود، دانشگاه را ترک کردند. در ماه گذشته در شیکاگو، ده‌ها هزار نفر از طریق یک رشته راهپیمایی‌ در حمایت از فلسطینی‌ها، قدرت خود را نشان دادند و خواستار آتش‌بس فوری و پایان دادن به‌چندین دهه اشغال فلسطین شدند. هزاران جوان یهودی-آمریکایی در دو هفته‌ی گذشته دست به‌اقدامات خیره کننده‌ای زدند، از جمله تحصن در کاپیتول هیل و اشغال ایستگاه گرند سنترال در نیویورک و ایستگاه سی‌ام سنت در فیلادلفیا.

همه‌ی این‌ تلاش‌ها در راهپیمایی ملی دیروز در واشنگتن برای یک فلسطین آزاد به‌اوج خود رسید؛ راهپیمایی‌ای که به‌عنوان بزرگ‌ترین تظاهرات در حمایت از فلسطین در تاریخ ایالات متحده مورد ستایش قرار می‌گیرد و سازمان‌دهندگانش می‌گویند که با حضور 300 هزار معترض در این تظاهرات به‌خود می‌بالند. این راهپیمایی تاریخی که توسط گروه‌های مختلف سازماندهی شده بود، موجب گردهم‌آیی دیگر سازمان‌ها مانند سازمان‌دهندگان کارگری، فعالان حقوق مدنی سیاه‌ پوستان، یهودی‌های ضدصهیونیسم، کهنه سربازان ضدجنگ و تازه فعالانی شد که با رویدادهایی مانند اعتراضات جورج فلوید در سال 2020 نیرومند شده بودند. گروه‌هایی که این راهپیمایی تاریخی را سازمان دادند، عبارت بودند از: جنبش جوانان فلسطین، دانشجویان ملی برای عدالت در فلسطین، ائتلاف اکنون برای توقف جنگ و پایان دادن به‌نژادپرستی ANSWER Coalition، مجمع مردمی People’s Forum و بسیاری از گروه‌های دیگر. فلسطینی‌های شناخته شده‌ای مانند نوره عرکات و دکتر عمر سلیمان نظم بین‌المللی را به‌دلیل ناتوانی‌اش در جلوگیری از جنایات جاری در غزه محکوم کردند و از حامیان فلسطین خواستند تا با صدای خود خواستار تغییر وضعیت موجود شوند. در دیگر نقاط ایالات متحده، ده‌ها هزار نفر راهپیمایی‌های هم‌زمانی در شهرهایی مانند سانفرانسیسکو، شیکاگو، و پروو، یوتا برگزار کردند.

با افزایش تلفات و پخش تصاویر وحشتناک از کمپ‌ها و آمبولانس‌های بمباران شده‌ی پناهجویان، نارضایتی تمامی اقشارِ ایالات متحده افزایش یافته است. پیش از این نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که حمایت بی‌قید و شرط دولت بایدن از اسرائیل در تأیید حمله به‌غزه آن‌چنان که پیش‌بینی می‌شد بین مردم ایالت متحده محبوبیت ندارد. نظرسنجی جدید دانشگاه کوئینیپیاک که پنج‌شنبه‌ی گذشته منتشر شد، نشان می‌دهد که روند این عدم محبوبیت درحال شدت‌یابی است، به‌طوری که 49 درصد از دموکرات‌ها از نحوه‌ی روی‌کرد اسرائیل به‌جنگ و 52 درصد از جوانان 18 تا 34 ساله از گروهبندی‌های مختلف اجتماعی، از این روند ناراضی‌اند.

شکاف سنی افرادی که له و علیه فلسطین و اسرائیل هستند به‌دو دلیل از گذشته بیش‌تر شده است؛ نخست به‌دلیل تنش‌های فزاینده در میان خود یهودیان و دیگری به‌دلیل تغییرجهت گسترده‌ی جوانان آمریکاییِ اسرائیلی و فلسطینی به‌ سوی دید‌گاه‌‌های چپ.

اکثریت آمریکایی‌ها، از گونه‌های مختلف ترکیب جمعیتی و حزبی، خواهان این‌ هستند که ایالات متحده به‌کسانی که از حضور در غزه رنج می‌برند، کمک‌های بشردوستانه ارائه کند. درعین‌حال ‌که فضای سیاسی در ایالات متحده گرفتار نئومک‌کارتیسم است، درحال قطبی شدن هم هست: درحالی‌که‌ در کنگره فضای حمایت از اسرائیل حکم‌فرماست، اما احساسات مردم حتی اندکی هم با این‌گونه سیاست‌ها هم‌خوانی ندارد و نزدیک نیست.

با وجود طرفداری کنگره از اسرائیل، اما تظاهرات و کمپین فشار برای آتش‌بس، و هم‌چنین کمپین هیچ پولی برای قتل‌عام در غزه، توسط DSA راه‌اندازی شده است. تا همین الآن که درحال نوشتن این یادداشت هستم، 219 هزار نفر برای حمایت از این کمپین تماس گرفته‌اند، و حتی اعضای حاشیه‌ای را هم به‌حرکت درآورده‌اند. از زمانی که کوری‌بوش و رشیده‌طلیب قطع‌نامه‌ی «اکنون آتش‌بس» خود را معرفی کردند، افرادی مترقی و معتبری مانند آیانا پرسلی، گرگ کاسار و جمال بومن آن را امضا کرده‌اند. طلیب و بوش،در پیروی از  الکساندریا اوکاسیو کورتز که عضو DSA است، پس از درخواست آتش‌بس در 9 اکتبر این قطع‌نامه را امضا کردند. در مجموع، تاکنون هیجده عضو کنگره قطع‌نامه‌ی موسوم به‌طلیب-بوش را امضا کرده‌اند. حضور این چهره‌ها در مجلس قانون‌گذاری فدرال، نسبت به 9 سال پیش (یعنی، زمان جنگ غزه در 2014) بهبود قابل توجهی در ساختار ایدئولوژیک فراکسیون‌های دموکراتیک پارلمانی در کنگره ایجاد کرده است.

جنبش کنونی برای آتش‌بس چنان تیز و تند است که باعث حرکت بخش‌های مختلفی از فراکسیون‌های دموکرات پارلمانی در جهت‌های متفاوتی شده است. سایر چهره‌های کنگره، از جمله بتی مک‌کولوم، نماینده‌ی مینه‌سوتا و ورونیکا اسکوبار، نماینده‌ی تگزاس، ضمن خودداری از امضای قطع‌نامه‌ی طلیب-بوش، خواستار آتش‌بس شده‌اند. در مقابل، نمایندگان مترقی کنگره از الیزابت وارن و اِد مارکی از ماساچوست تا جری نادلر از نیویورک، «وقفه‌ی بشردوستانه» را پیش‌نهاد کرده‌اند که در راستای لفاظی‌ها و جهت‌گیری کاخ سفید است. قابل ذکر است که برنی سندرز (سناتورِ ورمونت) علی‌رغم ابراز تأسف در از دست دادن جان بیگناهان در غزه و انتقاد از «جنگ لجام‌گسیخته‌ی» اسرائیل، به‌خواسته‌ی گروه دوم (یعنی، «وقفه‌ی بشردوستانه») پیوسته است.

جنبش روبه‌رشد آتش‌بس و فراتر از آن، جنبش برای آزادی فلسطین، برخی از سازمان‌دهندگان قدیمی را  به‌‌مقایسه‌ این جنبش با تظاهرات ضدجنگ (یعنی، علیه تهاجم آمریکا به‌عراق) واداشته است. بسیاری از فعالان ضدجنگ و سوسیال‌ دموکرات‌ها، شاهد جنبش توده‌ای جدید و متنوع‌تری هستند که این بار درس‌ها،  تاکتیک‌‌ها و استراتژی‌های آموخته‌ی خود را در جنبش کنونی به‌کار می‌گیرند. روابط روبه‌رشدی میان سازمان‌های یهودی و مسلمانِ مخالفِ رژیم اشغالگر اسرائیل و این رژیم آپارتاید وجود دارد، که پیشرفتی اساسی در راستای به‌دست آوردن دموکراسی برای تمامی مردم بین رودِ اردن و دریای مدیترانه به‌شمار می‌رود. و حتی با وجود این‌که ریاست جمهوری و سنا توسط حزب چپ میانه کنترل می‌شود، صدها هزار نفر، برخی از سازمان دهندگان کارکشته چپ ایالات متحده و برخی تازه‌کارها، در خیابان‌ها بسیج شده‌اند تا با فلسطین اعلام هم‌بستگی کنند. سائوریسه گوان ‌یکی از اعضای سوسیال دموکرات‌های آمریکا شهر واشنگتن دی‌سی به‌من گفت:«ما درس‌های خود را آموخته‌ایم و قرار هم نیست به‌این دلیل که جریان وقایع تحت رهبری ریاست ‌جمهوری دموکرات‌ها پیش می‌رود، خود را از  وقایع کنار بکشیم».

جنبش برای آتش‌بس و آزادی برای همه‌ی کسانی که بین اردن و دریای مدیترانه زندگی می‌کنند با راهپیمایی ملی و گسترده‌ی دیروز خاتمه نمی‌یابد، بلکه قدرت رو به‌رشد خود را در بین مردم به‌نمایش می‌گذارد. مشارکت فلسطینی‌ها و یهودیان و حمایت طبقه کارگر در سرتاسر جهان راه را به‌سوی رهایی هدایت خواهد کرد.

دو سال پیش، طیِ بحران ماه می 2021، رشیده طلیب، نماینده‌ی دموکرات سوسیالیست‌ها و فلسطینی-آمریکاییِ کنگره به‌صحن مجلس نمایندگان آمد و با ارده‌ای استوار اعلام کرد: «آزادی فلسطینی‌ها به‌مبارزه با ظلم و ستم تمام ستمدیدگان  در سراسر جهان بستگی دارد. این نگرش نه‌ تنها طی بحران سال2021 درست بود، بل‌که در شرایط  کنونی  نیز حتی بیش از پیش نیز اهمیت است.