سناریوی بمباران اتمی ایران و مواضع حزب کمونیست کارگری[!!؟] بعدالتحریر (یا قسمت دوم)

• چاپ
• ایمیل

• abbas.fard

همه‌ی توطئه‌گران، حتی با‌شتاب و حرارتی بیش‌تر ازدیگران، تمام مواضع و شعارهای جمهوری را پذیرفتند. اتریشی‌ای که شغلش جنگیدن با انقلاب بود و اُرلئانی‌ای که ایفای نقش وطن‌پرستی را به‌عهده داشت،همه در یک صف قرار داشتند وهیچ‌کدام را نمی‌شد از جمهوری‌خواهان تمیز داد. آنان با اصول ما نجنگیدند، آن‌ها را فاسد کردند. آنان به‌جمهوری توهین نکردند، بلکه به‌بهانه خدمت به‌آن، به‌بی‌حیثیت کردنش همت گُماشتند. آنان علیه خودکامگان داد سخن دادند و به‌نفعِ خودکامگی، دست به‌توطئه زدند؛ مدحِ جمهوری را گفتند و  به‌جمهوری‌خواهان افترا بستند.

به‌نقل از آخرین سخنرانی روبسپیر، در ‌برابر کنوانسیون در  تاریخِ 8 ترمیدور سال 2  دو روز قبل

از این‌که توسط راست‌ترین جناح بورژوازی تازه به‌قدرت رسیده به‌گیوتین سپرده شود.

درباره‌ی بازانتشار این مقاله: این نوشته برای اولین بار در 19 اکتبر2012 (جمعه 28 مهر 1391) در سایت امید منتشر شد. علت انتشار مجدد آن، ضمن ایجاد آرشیوی قابل دسترس‌تر، تأکید برمواضع کلی آن در زمان نخستین انتشار آن است.

*****

یک توضیح به‌جای مقدمه:

به‌هنگام نوشتن مقاله‌ی بمباران اتمی ایران و مواضع حزب کمونیست کارگری[!!؟] قصد و حتی تصوری هم از این نداشتم که این نوشته قسمت دوم هم خواهد داشت. دو رویدادِ هم‌سو درعرصه‌ی مبارزه‌ی سیاسی که بیش هرچیز قلب طبقه‌ی کارگر ایران را نشانه گرفته‌اند، انگیزه‌ی نوشتن این یادداشت به‌منزله‌ی بعدالتحریر یا قسمت دوم مقاله‌ی مذکور شد. یکی، اعلام آمادگی[!؟] سازمان مجاهدین خلق برای حضور در «ارتش آزاد سوریه»؛ و دیگری پاسخ حزب کمونیست کارگری به‌مخالفینش (و ازجمله خودِ من) توسط بزن‌بهادرهایی است‌که در عرصه‌ی اینتنرنت و متعلقات آن عربده‌جویی می‌کنند.

1ـ حضور مجاهدین در «ارتش آزاد سوریه»

گرچه من هنوز خبر حضور مجاهدین در «ارتش آزاد سوریه» را به‌طور مستقیم و با بیانی صریح از خودِ مجاهدین نشنیده‌ام؛ اما از آن‌جا که قرائن و منابع مختلفی از چنین حضوری خبر می‌دهند و مجاهدین هم این قرائن و اخبار را تکذیب نکرده‌اند، اساس را بر درستی این خبر می‌گذارم و چنین اعلام بیم می‌کنم که کارگران و زحمت‌کشان گرفتار در جغرافیای سیاسی ایران یک گام به‌فاجعه‌ای غیرقابل بازگشت نزدیک‌تر شده‌اند.

گذشته از اخبار و شایعات مختلف که توسط مجاهدین خلق تکذیب نشده‌، «شورای مقاومت ملی» نیز از مدت‌ها پیش ضمن بازتاب فراخوان خانم رجوی به«همۀ مسلمانان و همۀ مردم جهان... به‌یاری مردم سوریه»، از وحشت رژیم آخوندی «از همبستگی مردم و مقاومت ایران با مردم و قیام سوریه» نیز خبر می‌دهد[همه‌ی تأکیدها در این نوشته از من است]. از هربداهت متصوری آشکارتر است‌که منظور از «مقاومت ایران»، مجاهدین خلق به‌همراه نوچه‌های آن‌هاست؛ و «قیام سوریه» نیز معنایی جز «ارتش آزاد سوریه» ندارد، که عمدتاً از القاعده‌‌ای‌ها تشکیل شده و به‌عنوان مزدورترین نیروی حاضر در عرصه‌ی جهانْ کاسه‌ی همه‌ی دولت‌های متشکل در بلوک‌بندی بورژوازی غرب را می‌لیسد و در نوکری برای عربستان و ترکیه و آمریکا و آلمان و طالبان و غیره از کشتن دختربچه‌های پاکستانی به‌جرم مدرسه رفتن نیز ابایی نخواهند داشت.

اعلام آمادگی مجاهدین برای حضور در «ارتش آزاد سوریه»، صرف‌نظر از بررسی جنبه‌ی به‌اصطلاح نظامی آن، به‌لحاظ سیاسی این پیام را درخود دارد که یکی از گزینه‌های روی میزِ نهادهای امنیتی کشورهای بلوک‌بندی بورژوازی غرب برعلیه جمهوری اسلامی، ایجاد «ارتش آزاد ایران» در پوشش مجاهدین و به‌کمک همان جانوران و استفاده از همان شیوه‌های تبلیغاتی و جنایت‌کارانه‌ای است‌که مجموعاً «ارتش آزاد سوریه» را تشکیل می‌دهند. گرچه پیچیدگی مدنیت بورژوایی در ایران از همه‌ی جنبه‌ی متصور آن (اعم از سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و غیره) در مقایسه با مدنیت بورژوایی سوریه، نشان‌گر این است‌که راه‌اندازی گانگستریسمی از نوع «ارتش آزاد سوریه» در ایران با موانع جدی و بسیاری زیادی مواجه می‌شود و امکان تحقق چندانی ندارد؛ اما این اعلام آمادگی درعین‌حال حاکی از این نیز هست‌که گروه‌های اپوزیسیون بورژوایی و خرده‌بورژواییِ به‌اصطلاح ایرانی تا چه اندازه در دیدگاه‌ها و ارزش‌ها و مناسبات دستگاه‌های اطلاعاتی کشورهای شکل‌دهنده‌ی بلوک‌بندی بورژوازی غرب غرق شده‌اند. این مسئله تا آن‌جا‌که فقط به‌مجاهدین و هم‌کاری و هم‌گامی آن‌ها با ارتجاع به‌معنی عام و کلی آن (اعم از ایرانی، آخوندی، اسلامی‌ـ‌شیعی، آمریکایی، سلفی‌ـ‌القاعده‌‌ای و غیره) برمی‌گردد و حواریون آن‌ها را نیز شامل می‌شود، سابقه‌ای طولانی دارد که می‌توان ردِ آن را تا پیش از 30 خرداد 60 هم دنبال کرد؛ اما سکوتِ دیگر جریاناتی که عنوان اپوزیسیون و چپ را یدک می‌کشند (مثلاً حزب کمونیست کارگری) در مورد این «اعلام آمادگی»، سؤالی را پیش می‌کشد که پاسخ روشن و مسؤلانه‌ای به‌آن داده نمی‌شود.

روشی که این به‌اصطلاح حزب کمونیست (یا در واقع: فرقه‌ی بورژوایی‌ـ‌پروغربی‌ـ‌مافیایی) در پاسخ به‌طرح ‌سؤال در مورد ماهیت و مواضع سیاسی‌اش پیش گرفته است، چیزی جز توسل به‌عربده‌جویی و ایجاد مغلطه در فضای مجازی توسط بزن‌بهادرهای اینترنتی‌اش نیست که قصدی جز تروریزه کردن مختصات مطالعه، تحقیق و پُرسش‌گری ندارند. اما قبل از این‌که این مسئله را کمی خاص‌تر مورد مطالعه قرار دهیم، بهتر است‌که سؤال مشابهی را در مقابل کلیه گروه‌ها و جریاناتی‌که خود را اپوزیسیون جمهوری اسلامی می‌دانند، بگذاریم: چرا این جریانات رویداد 30 خرداد 60 (یعنی: عملیات کودتایی مجاهدین‌ـ‌بنی‌صدر) را که به‌عبارتی کمر جنبش چپ را به‌قیمت تجدید قوای دولت جمهوری اسلامی شکست، مورد بررسی و تحلیل و تحقیق قرا نمی‌دهند و نظر خودرا در مورد ماهیت سیاسی مجاهدین روبه‌جامعه‌ی ایران و صراحتاً اعلام نمی‌کنند؟ آیا سکوت در مورد ماهیت سیاسی مجاهدین، حواریون آن‌ها و پروژه‌هایی‌که آن‌ها به‌طور غیرمستقیم تحت کنترل دارند را باید به‌پای هم‌سویی افراد و گروهایی با مجاهدین گذاشت که در عین‌حال خودرا جزئی از اپوزیسیون رژیم جمهوری اسلامی می‌دانند؟ آیا عدم پاسخ به‌این سؤال اساسی، جدی و اجتماعی در خوش‌بینانه‌ترین وجه ممکنْ نمونه‌ی بارزی از اپورتونیسم خرده‌بورژوایی نیست که جوهره‌ای جز خیانت به‌کارگران و زحمت‌کشان ندارد؟

2ـ رژیم‌چنج، حمله‌ی نظامی و بمباران اتمی؛ آری یا نه؟

پاسخ حزب کمونیست کارگری به‌نوشته‌ی 10 صفحه‌ای من که عمده‌ترین موضوع آن بررسی نقش این جریان در پروژه‌ی «استاپ دِ بمب» به‌وساطت اعضای برجسته‌ و به‌اصطلاح وزین کمیته‌ی مرکزی‌اش (مانند خانم مینا احدی) بود، با استفاده از شیوه‌ای در نوسان بین لودگی و قلدرمآبی و به‌وساطت ناصر اصغری در 8 سطر خلاصه شد. انگار که با استفاده از وساطت‌ها و  برخوردهای به‌اصطلاح روکم‌کنانه می‌توان بررسی، تحقیق و سؤال در مورد هستی 80 میلیون آدم را که برای‌شان نقشه‌‌ی بمباران اتمی می‌کشند، ماست‌مالی کرد.

گرچه مقاله‌ی بمباران اتمی ایران و مواضع حزب کمونیست کارگری[!!؟]  با توضیح و تشریح دو مقاله‌ از بهمن شفیق به‌نام‌های «منطق قطع رابطه دیپلماتیک کانادا با جمهوری اسلامی» و «پاندول چپ خرده‌بورژوا بر کفۀ ترازوی راست امپریالیستی» و پاسخ به‌ایرادگیری آخوندمنشانه‌ و رژیم‌چنجی ناصر اصغری شروع شده بود؛ اما این شروع، مقدمه‌ای بود که براساس آن بتوان مقاله‌ی دیگرِ بهمن شفیق به‌نام «در انتظار لیتی بوی» را از زاویه‌ نسبتاً متفاوتی ادامه داد تا به‌طرح پرسش‌هایی برسیم که برای جنبش چپ و خصوصاً کارگران و زحمت‌کشان ساکن ایران حیاتی است. این سؤال چنین است: آیا حزب کمونیست کارگری پروژه‌ی رژیم‌چنج، تحریم اقتصادی، حمله‌ی نظامی و بمباران اتمی ایران را (به‌عنوان زنجیره‌ای به‌هم پیوسته) قبول دارد یا نه؟

اگر نه، پس خانم احدی و دیگر اعضای این حزب در «استاپ دِ بمب» چه می‌کنند؟ اگر آری، پس چرا به‌جای عنوان کمونیست به‌دنبال عنوان دیگری نمی‌گردند که برازنده‌ی «پراتیک» طبقاتی‌شان باشد؟ اگر دارودسته‌ی کمونیست کارگری‌ها (حتی بنا به‌دریافت غلط از مبارزه‌ی طبقاتی و سیاسی) به‌عبارت «اسلام سیاسی» باور دارند؛ پس، چرا به‌جای هم‌کاری و هم‌گامی پنهان با مجاهدین با «اسلام سیاسی» فوق‌ارتجاعی این باند مافیایی برخورد سیاسی و نظری نمی‌کنند؟ توجه داشته باشیم که بیانیه شورای ملی مقاومت می‌نویسد: «خانم رجوی همۀ مسلمانان و همۀ مردم جهان را به یاری مردم سوریه ‌فراخواند». آیا فراخوان دادن به‌همه‌ی مسلمان‌های جهان نمونه‌ی بارزی از «اسلام سیاسی» نیست که حزب کمونیست کارگری خودرا به‌آن بند کرده است؟

به‌قول یکی از رفقا، همین نوشته‌ی ناصر اصغری که همه‌ی حقایق مربوط به‌ماهیت، مناسبات و عمل‌کردهای مشکوک حزب کمونیست کارگری را می‌خواهد پشت علامت‌گذاری‌های یک نوشته‌ی تحلیلی‌ـ‌‌تحقیقی مغلطه و ماست‌مالی کند، نشان‌گر این است که زیر نیم‌کاسه‌ی این دارودسته‌، کاسه‌ی خطرناکی نهفته است‌که بوی احتمالات جنایت‌کارانه از آن به‌مشام می‌رسد. دنیای وارونه‌ای است، عباس فرد را متهم به‌گفتن حرف‌های «بی‌ربط و رکیک و بد دهنی» می‌کنند؛ درصورتی‌که همین دارودسته منهای گندکاری‌هایی که در ایران می‌کنند، در خارج از کشور نیز در پروژه‌هایی شرکت دارند که یکی از گفتمان‌های پایدارش بمبارران اتمی ایران است! عباس فرد رکیک حرف می‌زند یا شما عالی‌جنابانِ رژیم‌چنجی رکیک زندگی می‌کنید؟

مخاطب من در نوشته‌ام نه ناصر اصغری و نه حزب کمونیست کارگری ـدر کلیت‌ـ آن بود. تصورم این بود و هنوز هم چنین است که این حباب می‌ترکد و معدود آدم‌هایی که هنوز به‌مناسبات رژیم‌چنجی آلوده نشده‌اند، در جستجوی دستی رفیقانه به‌اطراف خیره خواهند ماند. ما دست‌های رفیقانه را پس نمی‌زنیم. چراکه حقیقت ـ‌برخلاف ثروت موروثی یا حتی همین خانه‌ای‌که در اروپا و آمریکا با سرسپردگی 30 ساله به‌بانک (یعنی: زشت‌ترین چهره‌ی بورژوازی) خریده می‌شود‌ـ در انحصار شخص خاصی نیست و دفاع از آن وظیفه‌ای پرولتری، کمونیستی و انسانی است. به‌هرروی، دفاع از حقایقی‌که بهمن شفیق در نوشته‌ها و تحقیقاتش مطرح می‌کند، فقط دفاع از حقیقت است‌که بازتابی جز رفاقت و هم‌راستایی ندارد. گناه ما (یعنی: من و بهمن و دیگر رفقا و دوستانی که به‌نوعی با سایت امید هم‌سو  و هم‌راستا هستند) در این است‌که هم جستجوگر حقیقت هستیم و هم مدافع آن.

کلام ماقبل آخر در مورد فرمایشات ناصر اصغری این‌که: باید با فرهنگی‌که از عباراتی مانند «مبصربازی»، «كارآگاه بازی»، «وكالتهای بیخودی» و امثالهم استفاده می‌کند، به‌همان نحوی مبارزه کرد که با ذات مالکیت خصوصی مبارزه می‌کنیم. این‌‌ فرهنگ و آن شکل از مالکیت خصوصی، حتی آن‌گاه که با فقر هم توأم است، بازهم هم‌زاد یکدیگراند و هردو بوی گند می‌دهند.

*****

به‌جای مؤخره:

برای حسن ختام این نوشته باید بگویم که آقای اصغری برای من ناشناخته نیست. آشنایی با او به‌دوره‌ای برمی‌گردد که جنبش سبز در اوج قرار داشت؛ و آدم‌های حزب کمونیست کارگری همه‌چیز را به‌نفع این جنبش ضدکمونیستی، ضدکارگری، ارتجاعی و دستِ راستی مصادره می‌کردند. در همان زمان بود که من (به‌همراه رفیق جوان‌ترم: پویان) در مقابل یکی از مصادره‌های ناصر اصغری که می‌خواست مارکس را به‌نفع جنبش سبزِ بدون موسوی[!!] بالا بکشد، ایستادیم. برای چگونگی این ایستادن می‌توان به‌این لینک مراجعه کرد: خشمگین از پرولتاریا، شیفته‌ی بورژوازی!؟