دو نوشته‌ی مستند در مورد افزایش فقر و مبارزه‌ی طبقاتی در آمریکا

27 آذر 1393 | بازدید: 11926

دو نوشته‌ی مستند در مورد افزایش فقر و مبارزه‌ی طبقاتی در آمریکا

نوشته شده توسط ناصر فرد

pouyan.fard

دو نوشته‌ی مستند در مورد افزایش فقر و مبارزه‌ی طبقاتی در آمریکا

ترجمه: ناصر فرد
ویراستار: محسن لاهوتی
منابع: http://time.com/2943653/us-census-bureau-poverty/
http://stateofworkingamerica.org/great-recession/falling-income-rising-poverty/

مقدمه‌ی ویراستار

بیش از یک ماه است‌که اعتراضاتی ـ‌گاه آرام و گاه همراه با شدتِ عمل‌ـ در ایالت‌های مختلف آمریکا در جریان است. موضوع و مطالبه‌ی اغلب این اعتراضات، عدالت قضایی برای غیرسفیدپوستان و در رابطه با رفتار خشونت‌بار پلیس‌های عمدتاً سفیدپوست است‌که بدنه و کله‌ی این دستگاه سرکوب را پُر کرده‌اند. هم‌چنان‌که نیروهای حاضر در دستگاه پلیس فقط سفیدپوستان نیستند، معترضان نیز فقط آفریقایی‌تبارهای آمریکایی یا فقط لاتیتی‌ها نیستند و بخشی از سفیدپوستان نیز در این اعتراضات حضور دارند. صرف‌نظر از شکل بروز و پاره‌ای از ایدئولوژی‌های فی‌الحال حاکم براین اعتراضاتِ تقریباً سراسری، اما جان‌مایه و آن جوهره‌‌ای که این توده‌ی گسترده را به‌اعتراض کشانده است، نمی‌تواند طبقاتی نباشد.

نحوه‌ی شکل‌گیری و توسعه‌ی بورژوازی در ایالات متحده، و به‌ویژه گستره‌ی سرکوب بین‌المللی به‌همراه پیچیدگی سرکوب داخلی در این ناب‌ترین شکل بروز سرمایه به‌گونه‌ای بوده است که مانع از انکشاف نهادهای صراحتاً و اساساً طبقاتی شده است. مقایسه‌ی شکل بروز مبارزه‌ی طبقاتی فی‌الحال موجود با شکل بروز مبارزه‌ی کار برعلیه سرمایه در ‌اواخر قرن 19، گذشته از تحلیل دقیق و جامع، اما از همین حقیقت حکایت می‌کند.

با همه‌ی این احوال، اعتراضات چند ماه گذشته نشان از این دارد که مبارزه‌ی طبقاتی در اثر شدت‌یابی فقر، در آمریکا نیز درحال گسترش است. یکی از دلایل ماجراجویی‌های تازه‌ی آمریکا (به‌خصوص در خاورمیانه و اوکراین) همین گسترش مبارزه‌ی طبقاتی در درون مرزهای این اَبَرسرمایه‌دار جهان است.

به‌هرروی، ترجمه‌ی دو مقاله‌ی کوتاه، اما مستند و معتبر زیر، گوشه‌ای از گسترش فقر و نتیجتاً جان‌مایه اعتراضات اخیر را نشان می‌دهد. ترجمه‌ی این‌گونه مقالات یکی از ملزومات شناخت درست‌ترِ جهان کنونی است؛ در در این راستا نیز باید کوشا بود.

1) افزایش تعداد فقرا در محله‌های فقیرنشین

براساس گزارش اداره‌ی آمار ایالات متحده‌ی آمریکا محققان به‌این نتیجه رسیده‌اند که بیش‌ترین فشار زندگی در محله‌های فقیرنشین [آمریکا] روی دوش خانوادهای با درآمد پایین است.

‌گزارش اداره‌ی آمار ایالات متحده آمریکا که حدود 5 ماه پیش منتشر شد، نشان می‌دهد که مردم ساکن محله‌های فقیرنشین از سال 2000 تا 2010، 7,7 درصد فقیرتر شده‌اند. آخرین آمار جمع‌آوری شده توسط «بررسی جامعه آمریکا» (ACS) در سال 2008 تا 2012 نشان می‌دهد که 1 نفر از هر 4 نفر سکنه‌ی ایالات متحده در مناطقی با نرخ فقر حداقل 20٪ زندگی می‌کند.

این گزارش، (یعنی: تغییر درآمدها در سال‌های 2000 تا 2010 در مناطقی با فقر متمرکز): اطلاعات جدید جمع‌آوری شده توسط «اداره آمار» را با داده‌های سال 2000 مقایسه می‌کند تا تغییر درآمدها در سراسر کشور را به‌دست بیاورد. برطبق آخرین محاسبات 30٪ از این جمعیت در منطقه‌ی فقیرنشین کلمبیا و 14 ایالات دیگر زندگی می‌کنند ـ [این نشان‌دهنده‌ی] افزایشی از تنها چهار ایالت و منطقه‌ی کلمبیا در سال 2000 به‌میزان کنونی است. ایالاتی که [از سال 2000 تا کنون] بیش‌ترین افزایش فقر را تجربه کرده‌اند، عبارتند از: تنسی، اورگان، آرکانزاس و کارولینای شمالی.

این یافته‌ها هم‌چنین نشان می‌دهد داد که کل کشور، ‌صرف‌نظر از نژاد[ها و اقوام مختلف]‌، از افزایش فقر تأثیر پذیرفته است. گرچه این گزارش نشان می‌دهد که اقلیت‌ها و خانواده‌های تحت سرپرستی مادران مجرد بیش‌تر در خطر زندگی فقیرانه بوده‌اند؛ با وجود این، نسبت سفیدپوستان ساکن مناطق فقیرنشین بیش‌ترین افزایش را داشته است: از 11.3٪ در سال 2000 به 20.3٪ در سال‌های 2008 تا 2012.

نویسنده این گزارش، ایِمِیهو بیشهو (Alemayehu Bishaw) که از کارکنان اداره‌ی آمار ـ‌شعبه‌ی فقر‌ـ است، در بیانیه‌ای می‌گوید نهادهای فدرال و دولت مرکزی با استفاده از این آمارها می‌توانند به‌افراد نیازمند کمک کنند. او گفت: «محققان دریافته‌اند که زندگی در محله‌های فقیرنشین فشار زیادی به‌خانوادهای با درآمد پایین (مانند کسانی‌که در مسکن‌های نامناسب زندگی می‌کنند و آن‌هایی که فرصت‌های شغلی کم‌تر دارند)» وارد می‌کند.

گزارش هم‌چنان نشان می‌دهد که با وجود افزایش کلی فقر در سراسر کشور، فقر در همین مدت مشابه و در رابطه با ساکنینِ مناطق فقیرنشینِ غرب ویرجینیا و نیز آلاسکا، لوئیزیانا، ناحیه کلمبیا و هاوایی ـ‌در واقع‌ـ کاهش 0.4 درصدی نیز داشته است.

2) سقوط درآمدها، افزایش فقر

بازار کار پایه و اساس درآمد برای اکثریت قریب بهاتفاق خانوادههاست. درآمد خانواده‌ها به‌دلیل کسادیِ بازار کار (هم به‌واسطه‌ی از دست دادن شغل، و هم به‌دلیل کاهش ساعت کار و دستمزد)، برای کسانی که هنوز اشتغال دارند، به‌طور ناخوشایندی تحت تأثیر قرار گرفته است. نمودار زیر میانگین ‌یا نمونه‌‌ی‌ درآمد خانواده را به‌طورکلی و هم‌چنین درآمد خانوارهای واجد شرایط کار را نشان می‌دهد. این نوع خانوارها شاهد کاهش درآمد به‌میزان 2700 دلار از سال 2007 تا 2009 بودند. علاوه براین، با توجه به‌این‌که رکود اقتصادی یکی از بدترین چرخه اقتصادی را، از نظر ایجاد شغل، از سال 2000 تا 2007 دربر داشت، چیزی که این چرخه به‌طور نمونه‌وار برای خانوارهای واجد شرایط کار به‌ارمغان آورد، حدود 5000 هزار دلار کاهش درآمد در 2009 نسبت به‌سال 2000 بود.

poverty2

ازآن‌جاکه اقلیت‌های نژادی و قومی [همیشه] در اثر ضربات بحران [اقتصادی] بیش از حدِ میانگین و معمول شغل‌های خودرا از دست می‌دهند، [از این‌رو] کاهش درآمد آن‌ها نیز بیش از سفیدپوستان بوده است. درآمد آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار به‌ویژه در دوره‌ی رکود بزرگ (2008-2007) کاهش بسیار بالایی داشت.

رکود بزرگ (2008-2007) افزایش فقر قابل توجهی را شاهد بوده است. در سال 2009 یک نفر از هرهفت نفر، و یک کودک زیر 18 سال از هر پنج کودک در فقر زندگی می‌کردند. کودکان جوان‌تر بیش‌ترین ضربه را در رکود اقتصادی دیده‌اند، یعنی از هرچهار کودک زیر 6 سال یک کودک در فقر زندگی می‌کند.

صرف نظر از این‌که اقتصاد در حال رونق یا رکود باشد، احتمال زندگی در فقر برای خانواده‌های در اقلیت‌های نژادی و قومی بیش‌تر از کارگران غیراسپانیولی [و غیرلاتینی] است. با این حال، در رکود اقتصادی گذشته آن‌هایی که به‌طور ویژه‌اش افزایش فقر را تجربه کرده‌اند، کارگران لاتینی [و آمریکایی‌های آفریقاتی‌تبار] بوده‌اند. تقریباً یک نفر از هرچهار نفر لاتینی‌ و آمریکایی‌های آفریقاتی‌تبار در فقر زندگی می‌کنند.

You have no rights to post comments

JComments

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت چهلم‌ویکم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت چهلم

نزدیک به چهار سال آشنایی و دوستی های مان بعنوان هم زندانی از عشرت آباد تا بندهای چهار و پنج و شش زندان شماره یک قصر، گستره متنوعی از تجارب را با هم داشتیم. بدون آنکه اختلافات مان در درک و چند و چون مبارزات را در یک کلاسور مشترک ریخته باشیم، اما همواره حسی مثبت و دوستانه را بین مان برقرار کرده بودیم.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت چهلم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ونهم

زندان شماره یک قصر سال های 53-54 را در دو مسیر موازی می توانم تصویر کنم؛ یکی تلاشی که می کوشید بهر صورتی شده یک گذشته «شکسته-بسته»از تشکیلات درون زندان را«احیا» کرده و بازسازی کند. بدون آنکه به لحاظ فکری بار تازه ای داشته باشد یا به مسائل تازه طرح شده در جنبش پاسخی روشن و کارآمد بدهد. این بیشتر بیک فرمالیسم «تشکیلاتی»می مانست تا یک جریان با درون مایه ای از اندیشه، نقد، و خلاصه درس گرفتن از ضعف و قوت های جریانات طی شده. همه ی آنهایی که به نوعی هویت طلبی تشکیلاتی مبتلا شده بودند و انقلاب را نه فرآیندی استعلایی نمی دیدند بلکه؛ مسیری تعریف شده یکبار برای همیشه می پنداشتند.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی ونهم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌وهشتم

در جستجوگری و صحبت با افراد بندهای چهارو پنجو شش تا زمانیکه یکیدو ماه اول در راهرو بند چهار بودم و بعد به یکی از اتاقهای بند پنج منتقل شدم. در ظهرهای چند روز متوالی که فرصتی بعداز غذا داشتیم و میشد وقت صحبت کردن داشت، مسعود رجوی با من وقت گذاشت و مفصل از وقایع و تحلیل ها و اشتراک مواضع و رویدادهای منتهی به سرکوب پلیس و موضع شخصی خودش صحبت کرد. میزان علاقه اش به تفصیل این موضوع برایم جای شگفتی داشت. او در جاهایی شروع به انتقاد از خودش بعنوان «رهبری» جریان کرد. گفته های او بیشتر از هر چیزی مرا دچار شگفتی می کرد و درک و جذب مطالبش را برایم سخت می کرد. من هنوز هم نمی فهمم چطور می شود اینقدر راحت راه و روش خطا رفت و بعد نشست و به آن انتقاد کرد و باز هم همان روال را ادامه داد !

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌وهشتم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌وهفتم

با رسیدن به تهران مسافرین در ترمینال پیاده شدند و ما را با همان اتوبوس به داخل زندان قصر و درآنجا هم یکسره تا جلوی «ندامتگاه شماره یک» یا همان زندان شماره یک بردند. و آنجا با اندک وسایل شخصی پیاده مان کردند. و شروعی تازه با افسران زندان جدید و بازدید و لخت شدن و تندی متداول را تجربه کردیم و با حوصله از سر گذراندیم.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌وهفتم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌وششم

در زندان بسرعت با بزرگان جنبش چریکی از نزدیک محشور شدم. اولین چیزهایی که آموختم مسائل «سازمانی» بود. جنبش چریکی در نوباوگی عملی خودش سخت تحت ضربات سرکوب قرار گرفته و نیروهایش را به نوعی میشود گفت«تلفات» داده بود. کثرت دستگیریها، علیرقم مقاومتهای ستایش انگیز بسیاری در بازجوییها؛ مانع از هدر دهی نیروهایی نشد که قرار بود رهبری و استخوانبندی این جنبش را حفظ و صیانت کنند. در تحلیلهای بعدی؛ چه در زندان و چه در درون گروههای چریکی انجام شده توجه کمی را به نقش ضعفهای سازمان نیافتگی و خلعهای آسیب پذیر آن کردند. در حالیکه هر چقدر مبارزه سهمگینتر و هرچقدر سرکوبها سبوئانهتر باشد اهمیت سازمانیافتگی دم افزون تر میشود. در حقیقت اگر سلاح درک حقایق مبارزات انقلابی فلسفه و منطق «ماتریالیستی-دیالکتیکی» است؛ سلاح مقابله با نظامهای سرکوبگر و پلیسی «سازمان» است. آن هم از منظر «سازمان پذیری» نیروهای انقلابی. درباره این مقوله در جاهای دیگری به قوت پرداخته ایم.

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* کارگاه هنر و ادبیات کارگری

* ترجمه:

* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.