دست‌ها ازآسانژ کوتاه! آسانژ و امپراتوری کنترل

25 مهر 1400 | بازدید: 902

دست‌ها ازآسانژ کوتاه! آسانژ و امپراتوری کنترل

نوشته شده توسط رفاقت کارگری

دست‌ها ازآسانژ کوتاه!

آسانژ و امپراتوری کنترل

نوشته‌ی‌: سایت رفاقت کارگری

«دوست ندارم در دنیایی زندگی کنم که تمام حرف هایم، کارهایم، هر که با او تلفنی صحبت می کنم، هر خلاقیتی که دارم یا عشق و دوستی هایم ثبت و ضبط شود».

اسنودن

جلسه دادگاه های پیاپی محاکمه جولین آسانژ، بنیان گزار ویکی لیکس، استعاره ای عالی از شیوه عمل امپریالیسم آمریکا، بریتانیا، ارتجاع راست صهیونیستی حاکم براسرائیل، با پادوهای دوزاری، اسقاطی، اسهالی رژیم های ارتجاعی و نژادپرست پان ترکیستی و عربی در دنیای امروز است. نیروهای نظامی، وزارت امور خارجه و سازمان سیا عامل مرگ هزاران نفر در یوگسلاوی سابق، افغانستان، عراق، لیبی و سوریه بوده اند. اما جولین آسانژ شخصی است که آن جنایات را به دنیا نشان داد؛ همان کسی که قرار است به دلیل ۱۸ مورد جنایتی که انجام داده به ۱۷۵ سال زندان محکوم شود ۱۷ مورد از «جنایت های» آسانژ براساس قانون اساسی آمریکا مصوب سال ۱۹۱۷، همزمان با جنگ جهانی اول، تشخیص داده شده است.

رافائل کورئا، رئیس جمهور سابق اکوادور این موضوع را به طور مدون بیان کرده است. اگر افشاگری های آسانژ در مورد چین یا روسیه بود، قبل از هر چیز بنای «یادبودی از آسانژ» در شهر واشنگتن در دفاع از آزادی بیان و برضد جنایات جنگی ساخته شده بود.

اما در عصر دیجیتال کنونی، قاصد و پیام رسان به قتل رسیده است؛ حال می خواهد آسانژ استرالیایی باشد یا مثل چلسی منینگ اهل آمریکا باشد. گفتنی است چلسی منینگ ۳۵ سال به زندان محکوم شد، تعداد سال های قانونی محکومیت سربازان اطلاعاتی آمریکا درصورت شکنجه غیرنظامیان عراقی یا افغانستانی ۲۸ سال است و باراک اوباما سال های محکومیت او را به ۷ سال کاهش داد.

جولین آسانژ همچنین ۷ سال (معادل ۲۴۸۷ روز) قبل از خاتمه دادن به تحصن سیاسی اش توسط لنین مورنو، به عنوان پناهنده در سفارت اکوادور در بریتانیا به سر می برد. گفتنی است لنین مورنو حافظ منافع آمریکا در اکوادور است.

اگر آسانژ را مجرم شناختند به این دلیل است که چشمان ما را به روی جنایات جنگی آمریکا باز کرد، چون دستورات شکنجه زندانیان گوانتانامو یا ویدئوی قتل ۱۱ غیرنظامی از جمله دو گزارشگر رویتر را وقتی بالگردهای اِی اِچ ۶۴ آپاچی خیابانی در عراق را به آتش کشیدند، به ما نشان داد. این عکس ها و اسناد باعث می شوند افکار عمومی در مواجه با جنایات جنگی آمریکا و متحدانش در سراسر دنیا به سختی بتواند روی موضوع دیگری تمرکز کنند.

اما شکنجه ها و قتل عام غیرنظامیان تنها نوک کوه یخ است؛ کوه یخ عصر دیجیتالی است که دیگر از حریم خصوصی خبری نیست و گرچه به لطف اینترنت ظاهرا آزادی ارتباطات وجود دارد، ولی اطلاعات ما جاسوسی می شود و فضای مجازی و زندگی مدرن شهری تماما نظامی شده است.

ویکی لیکس این کوه یخ را به سطح دریا آورد و ناگهان ما هیولای عظیم الجثه ای در مقابل خود دیدیم که مجالی نمی داد به جای دیگری توجه کنیم. به لطف افشاگری های ویکی لیکس، ما دیگر می دانیم SIPRNet یک پروتکل محرمانه است که برای شبکه ای ازکامپیوترها یا رایانه های مرتبط به هم تنظیم شده و وزارت دفاع آمریکا برای انتقال اطلاعات از آن کمک می گیرد.

ماجرای قتل غیرنظامیان عراقی و دو گزارشگر رویتر در اواخر ماه آوریل و اوایل اکتبر ۲۰۱۰ افشا شد. این افشاگری باعث شد در سال ۲۰۱۳، ادوارد اسنودن اطلاعاتی در خصوص برنامه های PRISM و ایکس کی اسکورِ آژانس امنیت ملی NSA) ) منتشر کند. این برنامه ها مخصوص دستیابی به اطلاعات گسترده و اَبَرداده هایی است که از شرکت هایی همچون گوگل، فیس بوک یا اپل جمع آوری شده است.

همه این ها برای آن است که به ما نشان دهد امپراتوری کنترل دردوران امپریالیسمِ پسین که نتیجه اتحاد میان دستگاه های امنیتی/پلیسی/نظامی و شرکت های بزرگ اینترنتی است در عصر دیجیتال چه کارهایی انجام می دهند. این که اسنودن به روسیه پناهنده شده و آسانژ در زندان فوق امنیتی بلمارش لندن تحت الحفظ نگهداری می شود و باید برای ادامه محاکمه ای که بزودی انجام خواهد شد به آمریکا بازگردانده شود. در همین حال، در صورت استرداد به آمریکا، هفته اول محاکمه آسانژ استعاره ای است از آنچه بنیان گزار ویکی لیکس در انتظارش است؛ در دور اول بازداشت دو بار لباس های تن او کنده شد، به ۵ سلول مختلف برده شد و یازده بار به او دستبند زده شد و حالا هم آزار واذیت او ادامه دارد.

سخن کوتاه

محاکمه وبه تازگی اقدام جدید سازمان سیا و ام آی سیکس برای ربایش و ترور بنیانگزار یکی لیکس چیزی نیست جزء محکومیت آزادی بیان وسرکوب حقوق دموکراتیک وسرکوب نافرمانی در مقابل امپراتوری دروغ و تعمیق کنترل برشهروندان و جنگ های تجاوز گرایانه. اما این را هم باید اضافه کرد که محکومیت آسانژ به این معناست که میتوان در برابر امپریالیسم عصر دیجیتال و امپراطوری جاسوسی برآمده از آن قد علم کرد وجنگ پارتیزانی علیه استبداد سرمایه و دولت پلیسی/جهانی اش را درعرصه دیچیتال رانیز به پیش برد.

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌وسوم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ودوم

ملاقات به‌هم خورد و تنها من توانستم به‌مادرم در اندک فرصتی برسانم که چیزی نگوید. او که قبل‌ها هم چندبار بازخواست شده بود، در پیگیری‌های افسران زندان چیزی را بُروز نداده بود. من را هم به‌وسیله معاون زندان و افسر مربوطه با تحدید، بازپرسی کردند و نتیجه‌ای عایدشان نشد. ملاقات را قطع کردند. احمد م.ع. (برادر اسماعیل از اعدامی‌های سیاهکل) که خودش هم در جریانات مسلحانه فعال و زندانی شده بود در جریان قرار گرفت. او مسئول مراجعه به‌افسر نگهبان و حل‌وفصل موضوعات بند ما بود . وی به‌اتفاق آقای حجری به‌«زیر هشت» رفتند و به‌شدت به‌رفتار افسر نگهبان اعتراض کردند و مورد بلعیدن چیزی از جانب مرا رد کرده بودند. با مداخله‌ی رئیس زندان و به‌دستور او ملاقات غیرحضوری را دایر کرده و فقط یک دیده بوسی آخر را اجازه دادند. در داخل بند هم زمزمه اعتصاب و اعتراض پیش آمد که به‌سرانجام نرسید. به‌نظر می‌رسید همه چیز رفع و رجوع شده باشد. با توجه به‌جوّ بند تعداد کمی از افراد در جریان جزئیات حادثه قرار گرفتند. این مورد توسط مسئول زیر هشت بند و آقای حجری مدیریت شد.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ودوم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ویکم

اولین تبعیدی‌ها از هر دو زندان شماره چهار و سه هم‌زمان فراخوانده شدند و به‌زندان برازجان اعزام شدند. در زندان شماره سه قصر همه‌ی زندانیان برای بدرقه به‌راهرو آمدند و در دو طرف آن صف بستند. با ریتم «هو، هو، هوشی مین» (ضرب تب، تب، تب-تب تب) دست می‌زدند. افرادی که برای اعزام فراخوانده شده بودند، از انتهای صف به‌سمت درِ بند (زیر هشت) حرکت می‌کردند و با تک تک افراد دست می‌دادند و روبوسی می‌کردند. برخی می‌گریستند و برخی یاران هم‌رزم‌شان را در بغل گرفته، می‌فشردند. روحیه همه خیلی بالا بود و با پاسخ رفتاری و کلامی کسانی‌که به‌تبعبد برده می‌شدند، به‌درود می‌گفتند. شعارها از جمله این‌چنین بود: «امید به‌پیروزی آتی خلق قهرمان».

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ویکم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ام

عبدالحسین، مهندس مکانیک و اهل لنگرود؛ مردی دانا و کم صحبت، اما طنزگو بود. او ازهمه‌ی افراد این گروهِ محاکمه مسن‌تر بود. برادرش عبدالرضا بیش‌تر در سایه قرار داشت.

عباس، دانشجوی رشته‌ی دامپزشکی بود. او را از بیرون زندان می‌شناختم. زمانی‌که عباس تحت تعقیب و فراری بود، مدتی با ما زندگی می‌کرد. رابطه ما از طرف او و من لو نرفته بود. خیلی کتک خورده بودم که ارتباطات و اطلاعاتم را بگویم. از ارتباطهای من، فریبرز و احمد با اسم مستعار گفته شده بودند. فریبرز هفتهی قبل از من دستگیر شده بود و احمد حدود سه سال بعد دستگیر شد.

سی سال بعد، از احترام و اعتبار اجتماعی عباس در ایلام و اصفهان باخبر شدم. من این‌طور خبر شدم که «او که در زندان به‌لحاظ روحی آسیب دیده بود.» شاید هم به‌این نتیجه رسیده بود که با مبارزه‌ی مسلحانه و سیاسی خداحافظی کند.»

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ام

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌ونهم

البته غلام بعد از این مواجهه و توضیح خبری برایم شرح داد که لازم بوده اصل مسئله را با چند نفر درمیان می‌گذاشته و از این دو نفر برای تمایل به‌مشارکت سئوال میکرده که حاضر به‌فرار هستند؟ هر دو نپذیرفته بودند، اما عضو سلول یک (کسی که خبر را به‌ما می‌داد و علی را هم به‌شهادت می‌گرفت) ضمن آرزوی موفقیت، قبول نکرده بود. ولی شخص سلول دیگر اساساً چنین اقدامی را ناموفق و به‌شدت برعلیه جو زندان و در جهت تشدید سرکوب ساواک دیده بود. اما گویا غلام نتوانسته بود که مصلحتی با وی موافقت کند و ذهن او را از این ماجرا پَرت کند. مثلاً خودش را مجاب و موافق با ادله وی نشان دهد. شاید هم با وی بحث کرده بوده که من نمی‌دانم. در واقع، این رفیق ما حرکت را یک جوری «وِتو» کرده بود. اما موجبی برای کسی ایجاد نکرده بود. آن روز و آن شب همه جا را دو بار توسط مسئول بند بازدید کردند. مسئول نگهبان تذکر داد که درِ اتاق‌ها(سلول‌ها) اصلاً بسته نشود.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌ونهم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وهشتم

......

بیژن (هیرمن‌پور) با من مرتب وقت می‌گذاشت و برایم از تجارب و دانسته‌هایش با دقت و گسترده می‌گفت. این پیوند گرچه بنا بر حادثه‌ی جدایی ما ازهم و انتقال من از قزل قلعه دیری نپائید، اما عمق تأثیرات او را می‌توانم به‌یاد بیاورم که در تشخیص‌های بعدی و انتخاب‌های آتی‌ام تعیین‌کننده بود. وقتی از مجاهدین و رجوی صحبت شد، او برایم از احساس عمومی در دانشکده حقوق نسبت به‌وی گفت: «در میان جمع دانشجویان شخصی مشکوک و غیرقابل اطمینان بود.» جز برخی از حداقل‌های ارتباطی، همه از او دوری می‌کردند. و این گویا نه تنها از تیپ شخصیت و منش‌های رفتاری نامتعارف او، بلکه از نگاهی نیز متأثر بود که «می‌یپنداشتند ساواکی است.»

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* کارگاه هنر و ادبیات کارگری

* ترجمه:

* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.