نامه‌ی سرگشاده

من به عنوان یکی از اعضای محفل رفاقت کارگری مصرانه و به‌طور قاطع از عباس فرد می‌خواهم که پایش را از این بازی زشت کنار بکشد و به آن ادامه ندهد. اگر موضوع قابل نقدی در شیوه‌ها، دریافت‌ها و عمل‌کرد سایت امید یا تدارک کمونیستی وجود دارد که البته هم دارد، باید آن را به صورت طبقاتی، تئوریک و با دست بردن به ریشه‌ها بیان کرد تا پیمودن همین مسیرِ نقد، خود گامی آموزنده برای طبقه‌ی کارگر باشد. 

دفاعی از خویشتن

یکی از ناروایی‌هایی که بهمن شفیق نسبت به‌عباس فرد روا داشت و او نیز به‌واسطه‌ی موجودیت طبقاتی یداله خسروشاهی و بعضی رسایی‌های بهمن به‌آن تن داد، همین آشنایی و ارتباط با امیر پیام بود که خوشبختانه گسست و مزاحمت برطرف گردید و اینک به‌مرحله‌ی باج‌خواهی‌ـ‌‌کرنش هم رسیده است. با همه‌ی این احوال، امیر پیام خودرا در مقام نماینده‌ی چپ ترانس‌آتلانتیکی جا می‌زند تا شاید در این زمینه به‌عنوان نماینده پذیرفته شود و دو ریال اعتبار سیاسیِ غرب‌گرایانه به‌دست بیاورد.

شورای کارگران و انقلاب

مبارزه برای کسب قدرت و اقتدار دولتی هدف اصلی انقلاب است. حیات پنجاه روزه‌ی «شورا» و پایان خونین آن نشان داد که روسیه‌ شهر‌نشین پایه بسیار ناتوانی برای چنین مبارزه‌ای است، و حتی در محدوده‌ی انقلاب شهری نیز یک سازمان محلی نمی‌تواند بدنه‌ی مرکزی رهبری انقلاب باشد. پرولتاریا برای تحقق یک وظیفه‌ی ملی، سازمانی در ابعاد ملی نیاز دارد. گرچه شورای پتروگراد یک سازمان محلی بود، اما نیاز به‌وجود ‌یک سازمان مرکزی چنان شدید بود که «شورا» اجباراً رهبری در ابعاد ملی را به‌عهده گرفت. 

بهمن شفیق و چند نکته درباره‌ی دو مسئله‌ی مربوط به‌هم

منادیانِ مقوله‌ی «مزد و حقوق‌بگیران»، ضمن این‌که خودرا مارکسیست‌ می‌دانند، به‌بهانه‌ی «وحدت»، در اتحاد طبقاتی کارگران انشقاق ایجاد می‌کنند و تخم توهم دربین آن‌ها می‌پاشند. این منادیان، شغل معلمی و رده‌های گوناگون معلم‌ها و کارکنان دارو و درمان را که کمیت نسبتاً گسترده‌ای را دربرمی‌گیرد، پیش می‌کشند تا قضات، کارمندان، ژورنالیست‌ها، کارکنان پلیس،... و به‌طورکلی خیل بسیار وسیع کارگزاران رنگارنگ نظام سرمایه‌داری را بنا به‌انتزاع در شکلِ درآمد و حذف رابطه‌ی ویژه‌‌ی آن‌ها با تولید اجتماعی، کارگر معنی کنند. 

تروتسکی و شوراهای کارگری

سندیكاها، یعنی سازمان‌های توده‌ای طبقه کارگر در مراحل طبیعی و آغازین (ویا به‌طورکلی به‌مثابه‌ی نخستین کنش جمعی در) مبارزه‌ی طبقاتی، كه دستور  كارشان مبارزه برای بهبود شرایط زندگی و مبارزه برای دستمزد مناسبت‌تر برای نیروی‌كار است، حتی هنگامی كه اعلام می‌كنند كه در حوزه‌ای خاص قصد كمك به‌مبارزه‌ی مجموعه‌ی پرولتاریا برای سرنگونی سیستم سرمایه‌داری را دارند، به‌استثنای مواردی خاص (كه می‌توانند طبقه‌ی كارگر را متحد و یک‌پارچه نمایند)، در این امر (یعنی: در امر سرنگونی سیستم سرمایه‌داری) به‌موفقیت چندانی دست نمی‌یابند... 

انتقادی برخویشتن

به‌نظر من انتقاد همواره عملی است؛ چراکه انتقادِ نظری بیش‌تر به‌اقرار و توبه‌ی مذهبی شباهت دارد تا حقیقتاً بخواهد با جدا کردن سره از ناسره یک امر نادرست را به‌امری درست تبدیل کند. با وجود این، پراتیک انتقادی بدون طرح کلیِ آن‌چه باید بازسازی، اصلاح ویا درست شود، اگر نه غیرممکن، اما بُرد بسیار محدودی خواهد داشت. بنابراین، این نوشته به‌عنوان مقدمه‌ای برای انتشار مجدد سخن‌رانی عباس فرد که متن اصلی آن پس از این مقدمه می‌آید، در کلیت خویش مقدمه‌ای بر آن‌کارهایی است‌که در آینده باید انجام شود که هنوز نشده است. 

سرود پرولتاریا

کاری از کارگاه هنر و ادبیات کارگری:  تقدیم به فعالین کمونیست جنبش کارگری؛ به فعالینی که به دور از هیاهوی مدیایی و اینترنتی، موضوع زندگی‌شان سازمان‌یابی طبقاتی توده‌های کارگر است.     

دغدغه‌ی انباشت سرمایه یا «سونامی پناهندگی»؟

صرف‌نظر از بررسیِ دقیق و گام‌ به‌گام مهاجرت در طول سده‌ها و هزاره‌های پیشین که در کلیت خویش همواره حاوی عناصری از سازندگی و پیشرفت بوده، اما مهاجرت و سپس پناهندگی در مرحله‌ی سرمایه‌دارانه‌ی تاریخ، ـ‌‌همواره‌ـ یکی از عوامل انباشت سرمایه و تدوام این نظام بوده است. مهاجرت (به‌معنای تغییر قطعی محل سکونتِ توده‌ی نسبتاً پیوسته‌ای از انسان‌ها با این ‌قصد که شرایط زندگی خودرا بهتر کنند) یکی از عوامل بسیار مهم گسترش تمدن‌ها، باورها، دریافت‌های طبیعی، دست‌آوردهای تجربی و سنن بشری بوده است. 

زحمت‌کشان آذری زبان در بی‌راهه‌ی «‌ستم ملی»

اگر توده‌های پرشمار کارگران و زحمت‌کشان آذربایجان براساس منافع فراگیر طبقاتی خویش متشکل شوند و خواهان ایجاد کشور مستقلی باشند، با تمام توان از ایجاد چنین کشوری حمایت می‌کنم. چراکه تشکل طبقاتی و مستقل کارگران و زحمت‌کشان در هرگوشه‌ای از جهان و با هرمیزانی از اتوریته و اقتدار ـ‌عملاً‌ـ گامی انترناسیونالیستی است در اتحاد و رهایی کارگران همه‌ی کشورها. 

مجموعه مقالات در معرفی و دفاع از انقلاب کارگری در مجارستان 1919

اخباری که از رهبران شوروی مجارستان دریافت کرده‌ایم، برای ما سرشار از شور و لذت بوده است. تنها دو ماه است که از اعلام موجودیت دولت شوروی مجارستان می‌گذرد، اما با این حال به‌نظر می‌رسد که سازمان پرولتاریای مجارستان سرآمدتر از سازمان پرولتاریای روسیه است....

نقش کثیف غرب در سوریه

دو سال بعد، در سال 2014، فرانسوا اولاند رئيس جمهور فرانسه، بدبینانه به رسانه‌های فرانسه گفت که ‌فرانسه برای یک دورۀ مشخص مشغول تجهیز و آموزش شورشیان سوریه بوده است؛ به‌دلیل آنکه «آنها تنها کسانی هستند که در روند دموکراتیک شرکت دارند.» وی در مصاحبه ای با روزنامه فرانسوی لوموند، اعتراف کرد که فرانسه به‌تنهایی نمی‌تواند پیش برود و «این به‌معنی تفاهم خوبی با اروپا و آمریکا خواهد بود». در واقع همین‌طور هم  بود. 

از تحقیر کاربران فیس بوک تا «انقلاب جهانی»

...اما از این‌جهت به‌زیان کاربران تمام می‌شود که در موارد بسیاریْ مختصات آمیخته‌ای از تصورات مجازی و رویدادهای واقعی به‌وجود می‌آورد که منهای جنبه‌های سیاسی و طبقاتی‌اش، به‌لحاظ شخصی نیز می‌تواند با ریسک اعتیاد و درجات متفاوتی از بیماری  روحی همراه باشد. بیماری و اعتیادی که بنا به‌خاصه‌ی تدریجی‌اش چندان هم قابل تشخص نیست. بنابراین، برای حضور در فیس‌بوک باید هدف معینی داشت؛ هدفی‌که به‌نوعی سوءِ استفاده از این شبکه‌ی اجتماعی‌ـ‌مجازی باشد. 

رادیو بی‌بی‌سی و تدارک حزب لنینی!!!

 لنین، تروتسکی، استالین و دیگر بلشویک‌ها ـ‌دست‌کم تا سال 1923ـ ضمن هم‌راسایی‌ در انقلاب اکتبر، جنگ برعلیه سفیدها، بازسازی صفوف حزبی و بسیاری از دیگر رویدادهای بزرگ، اختلافات گاهاً بسیار مشاجره‌آمیزی هم با یکدیگر داشتند. گرچه نقش لنین به‌مثابه‌ی خرد انقلاب با هیچ بلشویک دیگری قابل مقایسه نیست؛ اما بدون تروتسکی ویا بدون استالین و دیگر بلشویک‌ها روند رویدادها به‌احتمال بسیار قوی به‌گونه‌ای دیگر واقع می‌شد.

درباره ی سازمانیابی كارگری - کمونیستی و تفاوت آن با «تشكیلات» سیاسی

«كار تاریخاً ضروری» همانند هرشكلِ دیگری از بروز و تحققِ كار، به‌طور اجتماعی مادیت می‌گیرد و به‌تقسیمات معینی مشروط است. بااین تفاوت‌كه «كار اجتماعاً لازم» ـ‌درحاكمیت مناسبات كالائی‌ـ ذاتاً تثبیت‌كننده، و «كار تاریخاً ضروری» ـ‌در هرشرایط ممكنی‌ـ ذاتاً نفی‌كننده و استعلائی است. در حقیقت، تقسیم اجتماعی «كار تاریخاً ضروری»، همان جوهره‌ای است‌كه  در تبادلات درونی‌ـ‌بیرونی، یك «تشكیلات» را به«سازمان» فرامی‌رویاند و بالعكس.   

در اندوه مرگ یک رفیق

مرگ شاهرخ زمانی برای جنبش کارگری فاجعه‌ای غیرقابل وصف است. این مرگ به‌هرصورتی که اتفاق افتاده باشد، تخمه‌ی وحشت مرگ و تردید را در میان فعالین کارگری دَه چندان می‌کند. به‌همین دلیل است‌که مرگ این رفیق کارگر، علی‌رغم شیوه‌ها‌ی غیرقابل قبولش (به ویژه نامه‌نگاری‌های حقوق‌بشری‌اش) برای ما، اندوه‌زاتر از مرگ هر برادری است. زنده باد کمونیسم. 

درباره‌ی پرنسیپ‌های پرولتری

پرنسیپ پرولتری [برخلاف نگاه بورژوایی به‌هستیِ اجتماعی] به‌هیچ‌گونه شرف و اخلاقی باور ندارد؛ و اشخاص را نه برمبنای آن‌چه بوده‌اند و آن‌چه داشته‌اند؛ بلکه کاملاً برعکس، برمبنای آن‌چه هستند و به‌لحاظ انسانی اراده می‌کنند، می‌سنجد. اراده‌ی انسانی نیز در سازمان‌دهی موقعیت‌ها و مناسبات نوین ـ‌ازپس وضعیت‌های کهنه‌ـ و واگذاری آن به‌دیگران است که خودمی‌نمایاند. پس، به‌معنی دیالکتیکی و انقلابی کلامْ پرولتاریا از شرف گریزان است [و خودرا عاری از شرف اعلام می‌کند]؛ چراکه شرف به‌گذشته‌ای برمی‌گردد که در حال حاضر ماهیت ندارد و به‌تبادل [حقیقی] درنمی‌آید. 

تاوان تاریخی [انقلابی روسیه]

عظمت سیاسی و تاریخی بلشویک‌ها در این است که می‌دانند چگونه آموزه‌های کمونیستی را با ‌آگاهی جمعی مردم روسیه به‌یگانگی برسانند؛ آن‌ها می‌دانند که چگونه بنیاد‌های مستحکمی را بنا کنند تا جامعه‌ی کمونیستی تکامل تاریخی خود را آغاز کند. در یک کلام عظمت سیاسی و تاریخی بلشویک‌ها در این است که فرمول‌بندی مارکسیستی دیکتاتوری پرولتاریا را به‌یک واقعیت تجربی تبدیل کردند. آن‌گاه که انقلاب به‌عنوان دولت مادیت پیدا می‌کند و تبدیل به‌قدرتی سازمان‌یافته می‌شود، دیگر نمی‌توان از آن به‌عنوان یک حباب توخالی‌ که با لفاظی‌های‌هایش عوام‌فریبی می‌کند، یاد کرد.

رفرمیست‌ها هم اضمحلال را دریافته‌اند

اتحادیه‌ها با افشای بعضی از حقه‌بازی‌های به‌اصطلاح جدید بورژوازی که مجموع سالانه‌اش فقط در هلند به‌چند ده میلیارد یورو بالغ می‌شود، ‌ناخواسته‌ در نواختن ناقوسی شرک کرده‌اند که خبر از رقص شکستن زنجیرها می‌دهد. این ناقوس برانگیزاننده ـ‌درعین‌حال‌ـ پایان هستیِ همین اتحادیه را نیز اعلام می‌دارد. اگر به‌دقت گوش کنیم، صدای هنوز نه چندان قوی زنگ‌ها را می‌شنویم. زنگ‌ها ـ‌اماـ این‌بار برای پرولتاریا به‌صدا درمی‌آیند. پرولتاریایی که در آموزشگاه اروپایی‌ـ‌آمریکایی‌اش هنوز هم می‌تواند از شرق سر برآورد.

درباره‌ی ماتریالیسم دیالکتیک

اشارات پراکنده‌ای به‌حقیقت:

(1) این نوشته که دنباله‌ی منطقی، معقول و دیالکتیکی چهار نوشته‌ی منتشر شده در سایت رفاقت کارگری در رابطه با ماتریالیسم دیالکتیک است[1]، قبلاً هم ـ‌البته ‌با عنوان دیگری‌ـ در سایت امید منتشر شده است. گرچه غریب می‌نماید، اما حقیقت این است که قصد از تغییرِ عنوان این نوشته و انتشار آن در سایت امید ـ‌بیش از هرچیز‌ـ تشویق، ‌ترغیب ‌و تکریمِ دانشجویان «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» در نمونه‌ی کسی بود که به‌تصور نادرست منْ همانند «گشایش روزنه‌ی نور از درون ظلمتِ جمهوری اسلامی» عمل می‌کرد.

آغاز پرولترها

تاواریش کلیمنت مولوتوفسکی بوتوف، که کارگران او را با نوعی حفظ فاصلۀ آمیخته با نگرانی «رفیق بوتوف» صدا میکردند و از بازماندگان خاندان مشهور «مولوتوف»ها بود؛ با چندتن دیگر از کارگران کارخانه واگن‌سازی پوتمکین، در جلسه‌ای که مخففاٌ آنرا «جمکماکوپ» یا با نام کامل آن، «جلسه مخفی کارگران معاصر و انقلابی کارخانه واگن‌سازی پوتمکین» نام داده بودند و در مقام رئیس جلسه، در کنار دیوار خاکستری بتونی، ایستاده بود. 
«جلسه مخفی کارگران معاصر و انقلابی کارخانه واگن سازی پوتمکین» (جمکماکوپ) البته چندان مخفی هم نبود

بررسی مقاله‌ای در مورد کار مولد و غیر مولد

توضیح مترجم:                                                                                   

آشنایی من با این مقاله توسط عباس فرد بود. قصد او از این معرفی بیش از این‌که به‌ترجمه مربوط باشد، به‌سئوالات و گفتگوهای پراکنده‌ای برمی‌گشت که بین ما جریان داشت. پس از مطالعه‌ی نه چندان عمیق و جدی مقاله، از عباس فرد خواستم که در فرصت‌های مناسب به‌بازخوانی آن بپردازیم. این بازخوانی، گفتگوهایی پیرامونی آن و بالاخره مراجعاتی که به‌آثار مارکس و مارکسیستی داشتیم، چند ماهی طول کشید.

درباره‌ی مبانی سازمان‌دهی پرولتری

چند توضیح لازم به‌عنوان مقدمه:
1ـ این نوشته که در جولای 1998 تحت عنوان «خدمت دوستان شورایی ـ درباره‌ی مبانی سازمان‌دهی پرولتری» برای چند نفر از دوستان و به‌منظور تبادل نظر در مورد ایجاد یک نهاد کمونیستی‌ـ‌‌انقلابی نوشته شد، برای اولین بار است‌که منتشر می‌شود. علت انتشار کنونی این نوشته، مقالات دیگری درباره‌ی «تدارک کمونیستی» و «حزب پرولتاریایی‌ـ‌کمونیستی» است‌که در دست دارم. منهای مختصات ویژه‌ی من در سال 1998 و نیز منهای پاره‌ای از نارسایی‌ها عمدی که به‌منظور ایجاد فضای نقد و بررسی ملحوظ شده است، من هنوز کلیات پرنسیپی این نوشته را قبول دارم و در مقالاتی‌که در دست دارم از آن استفاده خواهم کرد.

سه تصویر از «رؤیای آمریکایی»

یک توضیح لازم از ویراستار: حاشیه یا زاغه در این‌جا به‌بخشی از پایین یا کنار شهر اطلاق می‌شود که رانده شدگان از بازار کار، آواره‌ها، الکلی‌ها، معتادان به‌مواد مخدر و به‌طورکلی موجوداتی با شکل و شمایل آدم در آن زندگی می‌کنند که از چرخه‌ی سودافزایی بیرون انداخته شده‌اند و به‌همین دلیل دیگر به‌درد نظام سرمایه‌داری نمی‌خورند. شواهد و گزارش‌های بسیاری از این حکایت می‌کنند که حاشیه یا زاغه‌نشینی (Skid Row) در آمریکا به‌ویژه پس از بحران 2008 در حال افزایش است.

لایحه موسوم به«حق کار»، می‌خواهد کارگران را به‌کشتن بدهد

توضیحی از مترجم برای این ترجمه: اگر تصویری که ویل کرامر از خود می‌پردازد، حقیقت داشته باشد و اگر او به‌این تصویر متعهد بماند و در راستای آن عمل کند، چاره‌ای جز مراجعه  به‌مارکس نخواهد داشت تا به‌جای دریافت از طریق تجربه‌ی مکرر در مکرر، به‌حقایقی دست یابد که از ذات جنایت‌کارانه سرمایه ـ‌به‌ویژه در شرایط کنونی‌اش‌ـ سخن می‌گوید.

توطئه‌ی خانه‌ «کارگر»؛ کارگر ایرانی افغانی‌تبار و سازمان‌یابی طبقاتی در ایران

یک توضیح لازم: این مقاله متأثر از گفتگوهایی است‌که با رفیق عباس فرد داشتم. ضمناً نسخه‌ی نهایی نیز توسط او مطالعه و نکاتی را برای اصلاح پیش‌نهاد نمود.
مراسم 11 اردیبهشت (روز جهانی کارگر) توسط یکی از ارگان‌های چاره‌اندیشِ نسبتاً کلانِ نظام سرمایه‌داری در ایران که چهره‌ی ضدکارگری و سرکوب‌گر خود را به‌زیور کارگری نیز آراسته و عنوان کارگری را هم یدک می‌کشد، برگذار شد.

تفاهم هسته‌ای؛ جام زهر یا تحول استراتژیک

تفرد، ذهنی‌گرایی و «اپوزیسیون»

از آن لحظه‌ای که  تفاهم‌نامه‌ی لوزان در 13 فروردین منتشر شد تا این لحظه ده‌ها بیانیه، مصاحبه و نوشته‌ی فردی و گروهی در توضیح، بررسی و تحلیل این تفاهم‌نامه منتشر شده است، که بعضی از آن‌ها راه‌کار مقابله هم ارائه می‌کنند. ازجمله مسائلی که در رابطه با این‌گونه بیانیه‌ها و مصاحبه‌ها و نوشته‌ها جلب توجه می‌کند، افزایش روزافزون تعداد و مضامین دائماً در نوسان آن‌هاست.

سرود پرچم سرخ

(به مناسبت اول ماه می) 

با کار خود پی نهیم ما همه خشت دنیا را
بر پا شود زین همه کار ما بند دست ما
زنجیر بردگی
                بر پای زندگی
                این همه سهم ماست از کار
گر پیر و گر جوان،  در هر جای جهان

آیا سایه‌ها درست می‌اندیشند؟

صدای قلبم در جمجمه‌ام هم‌چون پتک می‌کوبید. عرق سرد تمام تنم را پوشانده بود. شاید تا به‌حال هرگز به‌چنین سرعتی ندویده بودم. این هم از بدشانسی آدم است که با چنین قرار مهمی که دارد، زمین و زمان دست به‌دست به‌هم می‌دهند تا شاید معجزه‌ای شود و آدم به‌قرارش نرسد. ولی واقعاً این قرار برایم حیاتی بود. این قرار شاید تنها امید برای زنده ماندن و از بدبختی گریختن من بود، آری حقیقتا این تنها امید بود.